Overroepen groepen: Queen
Hij kan het niet laten. (svs) moet en zal zijn gal spuwen. En dan maakt hij geen enkel onderscheid. Maar het blijft wel lekker leesvoer en het is meteen goed voor een discussie.
Staat uw Facebook recentelijk ook vol met hoezen van platen die het leven van uw vrienden beïnvloedden? Of bent u voor de duizendste keer dit jaar aan het stemmen voor de volgorde van één of ander zeer beperkt lijstje op de radio? Wij doen het omgekeerd: we laten de ogen over de ruggen van onze platencollectie gaan en laten ze rusten op de groepen waarvan we denken: “Waarom heb ik de hele catalogus van die truutgroep eigenlijk ooit gekocht?”
En als we ons dat afvragen bij Queen, dan wijten we dat aan de jeugdigheid, toen we vele jaren geleden de rommelmarkten afschuimden en zo blij als een gek met ‘News Of The World’ thuiskwamen. Voor een puber is een beetje bombast altijd indrukwekkend. Op die leeftijd geniet je mateloos van Al Pacino’s speech in ‘Scent Of A Woman’ en hoop je ook ooit zo te mogen bulderen voor zoveel volk tot het je begeesterd een staande ovatie geeft. Als je wat meer volwassen wordt, hou je het wat Pacino betreft eerder op ‘The Godfather II’, waar hij door meestentijds zijn adem te houden, een veel intensere en gelaagde spanning opbouwt.
We Are The Champions en We Will Rock You zijn dus songs die je raken en vervoeren, als je schaamhaar begint door te komen. En Bohemian Rhapsody is voor als je een beetje de intelligente wil uithangen. Sommigen raken daar nooit meer vanaf en gaan naar Yes luisteren, anderen beginnen er uit nostalgie terug naar te luisteren als voornoemd schaamhaar begint te grijzen of uit te vallen. En dat soort mensen stemt die songs steevast naar nummer één in het eindejaarslijstje.
Meteen maken we ons tussendoor ook met één zin van een andere overroepen groep af: Muse. Dat is gewoon We Are The Champions op eindeloze repeat.
Freddie Mercury heeft gewoon ook een afgrijselijke stem. Met dat geforceerde gewring voel je medelijden met elk woord dat zijn strot verlaat. En welke woorden dan nog ook. “Bicycle, bicycle, I want to ride my bicycle”, dat is goed voor een versje van een tienjarige maar voldoet toch niet als songtekst? En die veelgeprezen gitaar van Brian May… dat gepiep op Killer Queen, moet dat één van de beste gitaarklanken ter wereld voorstellen?
Luister eens goed naar Under Pressure. Hoe David Bowie die eerste “Pressure!” exact binnenkopt waar hij moet zijn en het niveau daarna nooit laat zakken. Wat komt die Mercury daar dan tussen badabiebapbiebapbiebappen, en dan vooral bij die “ooooooooowaaaaaha-aaaaaaaaaaaaAAAAAh” tieren wij: “Freddie, in uw kot!”, naar onze jukebox.
Tel daar dan nog bij dat er platen zijn als ‘Flash Gordon’ en ‘Hot Space’, die zelfs de Queenfans te triest vinden om over te spreken, en er blijft niet veel meer over om goed te vinden. Die eerste twee platen misschien, daar stond nog wat toffe rock op. Als we opera willen horen, zetten we wel een opera op. Monserrat Caballé zingt de mooiste Signore, Ascolta! en Pavarotti betovert met E Lucevan Le Stelle, maar zet er Freddy Mercury naast en je krijgt iets dat slaat als een tang op een varken. En klinkt als een varken dat met een tang geslagen wordt.