Open brief aan Ralf Hütter (Kraftwerk)

Achtergrond

Niet iedereen ziet het zitten dat Kraftwerk acht keer het Amsterdamse Paradiso gaat vullen. Want heeft Kraftwerk eigenlijk nog wel zin? Redacteur Gregor Dijkman vraagt het zich af.

Beste Ralf,

Ik had je in 2009 al willen schrijven, toen je de hele discografie van Kraftwerk verziekte door ze te remasteren. Ik liet het erbij. Maar toen onlangs bekend werd dat je met Kraftwerk in januari volgend jaar acht avonden in ons mooie Paradiso staat om de acht albums uit ‘The Catalogue’ integraal te spelen, kon ik het niet meer laten! Er moet mij het een en ander van mijn hart, beste Ralf.

Laat ik vooropstellen dat ik een enorme Kraftwerkfan ben en dat ik je, samen met Florian Schneider-Esleben, Karl Bartos en Wolfgang Flür, tot mijn grootste helden reken! Ik groeide als jochie op met de jullie albums omdat mijn oudere broer toen al groot fan was. Ik volgde niet veel later. Als we met pa en ma weer eens ergens heen gingen in de auto, kon je er vergif op innemen dat er een bandje in de speler ging met daarop een Kraftwerk-album. Meestal was dat ‘Radioactivity’ (1975), ‘The Man-Machine’ (1978) of ‘Computer World’ (1981). Het zijn albums die ik tot op de dag van vandaag koester en regelmatig draai, wat nog steeds vaak gepaard gaat met kippenvel.

Ik ben ook van mening dat jullie op gelijke hoogte staan met de The Beatles, daar jullie in de hoogtijdagen even pionierend waren als the Fab Four. Tot en met ‘Computer World’ wisten jullie je met elk album te vernieuwen en opnieuw uit te vinden en sloegen daarmee ook telkens een nieuwe mijlpaal in het landschap der (elektronische) muziek. Zonder uw Kraftwerk hadden we veel vormen van elektronische muziek en zelfs hiphop nu niet gehad.

Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, Ralf. Ik heb voor jou en Kraftwerk heel veel respect en jullie hebben voor altijd een plekje in mijn muziekhart. Het doet mij echter pijn om te zien wat er de laatste twee decennia van Kraftwerk geworden is.

Ik weet heel goed dat het vertrek van Wolfgang in 1987 en vooral Karl in 1990 een diepe wonde heeft nagelaten. Een wonde die nooit meer zal helen. Maar ga dan niet hinkend door! Jullie hadden jezelf immers allang bewezen! We hoorden de laatste drieëntwintig jaar louter en alleen een band die krampachtig bleef vasthouden aan de sound die ze groot heeft gemaakt. Dat resulteerde in de zwakke albums ‘The Mix (1991) en ‘Tour De France Soundtracks’ (2003).

Live werd het er ook niet beter en spannender op. Ik twijfelde in 2004 nog heel even om naar het concert in Heineken Music Hall te gaan, maar liet het aan mij voorbijgaan. Of ik daar achteraf spijt van had? Heel even, toen ik voor het eerst de live-dvd ‘Minimum-Maximum’ zag. Maar na een nog geen half uur had ik het wel gezien. Want laten we eerlijk zijn: achter vier laptopjes met een toetsenbordje staan is toch verdomme geen Kraftwerk meer! Weet je nog dat je voor de ‘Computer World’-tournee de Kling Klang-studio meenam? Ik ken alleen de foto’s en de verhalen, want ik was pas een paar jaar oud, maar wat was ik er graag bij geweest!

In 2008 nam ook je vaste muzikale partner en medeoprichter Florian de verstandige keuze om voorgoed afscheid te nemen van Kraftwerk. Na diens vertrek heb je Kraftwerk kunstmatig in leven gehouden. Ik denk dat het tijd wordt dat je de stekker definitief uit Kraftwerk trekt. Het is goed geweest.

Gregor.