Ontsnapt uit de vergeetput

Achtergrond

Radio 1, Q-Music, Studio Brussel of Radio ’t Zeepaardje in Klemskerke Bad...er was geen ontkomen aan. Zowat de helft van het voorbije jaar moest en zou Can’t Stand Losing You, Roxanne en Message In A Bottle zowat dagelijks uw trommelvlies teisteren. De reden voor de groots opgezette reünietournee ter gelegenheid van de dertigste verjaardag van The Police was misschien omdat de heren gewoonweg terug in de mood waren om de halve aardkloot rond te reizen. Onze theorie luidt toch net ietsje anders: volgens ons ging het hier vooral om een iets te gezonde vorm van bankrekeningvullerij. Of was het dan toch helemaal uit de lucht gegrepen dat Stuart Copeland (54) en Andy Summers (64) Stings (55) dominante führerrol in 1984 danig moe waren en daarom de band opdoekten? Is het dan toch helemaal gelogen dat Copeland en Sting tijdens de laatste actieve maanden elkaar enkel op het podium nog zagen? Overdrijven we als we zeggen dat discussies over zweetbandjes die uitmonden in oneindige scheldpartijen over wanneer er precies van akkoord moet gewisseld worden als cholera inwerken op een band? Maar goed, u betaalt, zij spelen! En dat werkt blijkbaar. Onlangs werd immers bekend gemaakt dat de reünietour van het gouden trio de meest winstgevende van het afgelopen jaar was. En hun cruise is nog niet eens afgelopen. Aardschokken werden er veroorzaakt toen Zack De La Rocha en zijn furieus gevolg met opgestoken middenvinger de weides van Torhout en Werchter in 1994 bestormden. “Fuck You I Won’t Do What You Tell Me” - de gouden regel uit culthit Killing In The Name Of -groeide uit de slagzin van een hele generatie. Rage Against The Machine stond vooral bekend om zijn uitgesproken linksgeoriënteerde lyrics en statements. Hierdoor kregen ze het meer dan eens aan de stok met het establishment. Ook tijdens hun eerste reünieconcert op het Amerikaanse Coachella festival 2007 was het weer prijs. De La Rocha haalde zwaar uit naar wat hij noemt de rechtse regering van Amerika. “Als de Amerikaanse presidenten dezelfde straffen zouden krijgen als de Nazi’s na de Tweede Wereldoorlog, zou elke president vanaf Truman opgehangen en gefusilleerd moeten worden zoals elke oorlogsmisdadiger verdient.”

Klare taal zeggen wij dan. Bij mondjesmaat worden er nu festivaloptredens voor komende zomer aangekondigd van dit cross-over kwartet. Wij verwachten ze dan ook gauw op een Belgisch podium. Bij deze bent u gewaarschuwd!

Meer in de pers komen omwille van je labiele gedrag dan omwille van je nummers, het werd al eerder gedaan. Toch was het zelden zo’n zielige vertoning als bij Britney Spears. Haar hele huishouden werd in de media gesmeten. Er kwamen meer kinderen uitgevallen als uit de schuif af in het zwembad van Centerparks en ook echtgenoot Federline hield het voor bekeken. Daar komt dan nog eens bij dat Britney van de ene week in de andere niet meer in haar latex broekjes paste en er allerlei geruchten over mogelijke verslavingen de ronde deden.  Het is dan ook geen wonder dat het voormalige kindersterretje niet meer toekwam aan het inzingen van nummers. Maar het is nu eenmaal zo dat een excessieve levensstijl om een excessieve bankrekening vraagt, en dat is nu net het enige dat bij Britney aanzienlijk begon te slinken. Het was tijd voor wat actie. Met de nieuwe single Give Me More en een optreden op de MTV Music Awards in het vooruitzicht leek er toch nog enige hoop voor het mediacircus Spears. Bij het eerste optreden werd het echter al snel duidelijk dat er niet echt sprake zou zijn van een geslaagde terugkeer. De zangeres zag er uit alsof ze net uit het raam van een ontwenningskliniek was gekropen en van toonvastheid had ze blijkbaar ook al even niet meer gehoord. Een carrière als mediaschandaal gaat haar aanzienlijk beter af.

We zaten al evenmin te wachten op een terugkeer van The Spice Girls, een bende gillende grieten waarvan we dachten dat we ze afgeschud hadden bij het begin van het nieuwe millennium. Helaas had Posh niet veel beters meer te doen dan het vijlen van haar nagels sinds ze bij geldautomaat Beckham introk, de solocarrière van Mel C liep  ook niet van een leien dakje en het succes van Ginger was ook geen lang leven beschoren. In juni van 2007 kondigden ze dan ook het heuglijke nieuws aan dat ze opnieuw zouden gaan touren. Er stond zelfs een nieuwe single op stapel, Headlines getiteld, waarvan de opbrengst naar het Children In Need fonds gaat. Toch zijn we blijkbaar de enigen die de reünie een spijtige zaak vinden, aangezien de tickets voor de tour op achtendertig minuten uitverkocht waren.

Na een gefaalde poging om met hun vroegere successen de grens over te trekken kiest Get Ready! terug voor de kaart van het Vlaamsche Amusement. Weliswaar zonder de oudste telg, Jean-Marie Desreux. November 2006 deden ze al een kleine Vlaamse tournee en in juni van dit jaar lanceerden ze hun nieuwste Nederlandstalige nummer Vrij met een (wij citeren) “stevigere en up tempo sound”. Ze namen een ander management in dienst en zochten hun toevlucht bij een nieuw boekingsbedrijf. Hun single deed het verbazend goed en kwam op de negentiende plaats binnen in de Belgische top 20, om daarna te stijgen naar nummer twaalf en in augustus op de vijfde plaats te stranden (want stranden, dat kunnen strandjanetten nogal goed). In oktober veranderde de groep alweer van management, sindsdien verdwenen ze spoorloos van de aardbol.

Op 24 november 1996 wordt het ‘allerlaatste’ concert van Crowded House gegeven. En de groep zou afscheid nemen “with a bang”. Vanop de trappen van het Sydney Opera House wordt een afscheidsconcert voor een menigte – de cijfers variëren tussen 120.000 en 200.000  - toeschouwers gehouden. De heren wilden elk hun eigen weg gaan. Neil Finns soloalbums werden echter commerciële flops en ook de rest van de groep zonk weg in vergetelheid. En dan was er uiteraard de zelfmoord van drummer Paul Hester. Ideaal voorwendsel … euh, ideale aanleiding om toch maar opnieuw in het ‘knellende’ keurslijf van de groep te kruipen. Dus wordt de drummer van Beck weggekaapt, wordt er een nieuwe plaat opgenomen en gaat Crowded House terug de baan op. Uitverkochte zalen, laaiend enthousiaste oude knarren, kortom iedereen tevreden en de bankrekening terug gespijsd. Of hoe het leven van een (ouder wordend) muzikant niet te onderschatten (met de nadruk op schatten) valt.

Wie denkt dat Belgische groepen boven de revivalhype staan, vergist zich. The Scabs worden voor het Rewind-project van de Ancienne Belgique afgestoft. De grijze (sowieso al behoorlijk dunner geworden) haren worden opnieuw nog eens gewassen en gekamd. Tijd voor de toenmalige fans om de bierbuiken en kale kroontjes te showen aan de vroegere vriendenkring. ‘Royalty In Exile’ wordt volledig gespeeld. De ticketverkoop loopt als een trein en er dienen zelfs extra concerten te worden ingelegd. Maar hierbij zou het blijven. Dit eenmalige project zou geen vervolg krijgen. FOUT!! Er komt wel degelijk een vervolg. Voor de euro’s die Schueremans voor hun ogen wuift, willen The Scabs maar al te graag hun kunstje komen doen op de wei, waar ze ooit nog het toenmalige T/W mochten openen. En dat ze dan samen met hun idolen Iggy & The Stooges op dat immense podium mogen, is mooi meegenomen.

Waar die andere Genesis al even achter ons ligt, heeft het drietal met dezelfde naam in 2007 een nieuw, zij het wat belegen, verlengstuk gebreid aan hun al behoorlijk uitgerokken slobbertrui. Ter gelegenheid van het terug uitbrengen van hun back catalogue besloot Phil Collins dan toch om de twee anderen nog eens een keertje mee op sleeptouw te nemen. Uiteraard zijn de zalen dan niet groot genoeg en moeten de stadions worden aangewend om hen, die ten tijde van de hoogdagen fan waren (voor zover die er al waren), in onder te kunnen brengen. En de tour loopt wonderwel. Blijkbaar zijn er nog voldoende nostalgici die willen zien tot wat het drietal in staat is. Maar ook dat blijft niet eeuwig duren natuurlijk. Dus moeten andere mogelijkheden verkend worden. Misschien een telefoontje plegen naar Peter Gabriel en de nog wat oudere generatie, die intussen toch over voldoende koopkracht beschikt, enkele euro’s lichter maken. Voorlopig houdt Gabriel de boot nog af. Maar dat goud blinkt toch zo fel, nietwaar meneer ?

Nee, geef ons dan maar de comeback van Dinosaur Jr, een groep die eind jaren 80, begin jaren 90 bescheiden successen boekten met hun lo-fi/feedback/noise-albums. Wellicht de minst bekende naam van de hele revival-zooi, maar toch ook meteen de meest geslaagd. Jay Mascis en Lou Barlow kunnen nog altijd evenveel lawaai maken als vroeger - dat zijn ze al die jaren ook blijven doen in allerlei projecten - en zelfs hun album 'Beyond' uit 2007 hoeft niet onder te doen voor ouder werk. Of zij het voor het geld doen, kunnen we niet zeker weten, maar wij geloven nog in hun oprechtheid. Maar ja, wie zal het zeggen?