Onnozele kiekjes

Achtergrond

Lomo is al even in de mode – wie het niet kent zoekt het maar even op. Vermoedelijk kiezen modieuze groepjes daarom af en toe voor fotografisch waardeloze vakantiekiekjes en ander weinigzeggend grafisch afval voor hun hoesjes. We kunnen in die gevallen alleen maar hopen dat de muziek beter is.

Cobson – ‘Cobson’ (Mosaic Music). Het hoesje van deze plaat is grappig en retro bedoeld. Je ziet een cassetterecorder op het boekje afgebeeld, en als je het uit het digipack haalt, dan zie je het binnenwerk van die cassetterecorder. Of nee, van een VHS-video. Blijkbaar zijn de mensen van de “création graphique” niet zo heel erg op de hoogte van techniek. De muziek doet ons wat denken aan onze eigenste Intergalactic Lovers die de eerste Joy Division-plaat ontdekt hebben. Muzikaal blijft het helaas allemaal wat te veel steken in dat riffje-drummetje en de stem van de zangeres is nu niet bepaald een godsgeschenk uit de wereld der vocalisten. Eens over halfweg komt er wat meer variatie in de plaat maar echt ondersteboven zijn we zeker niet.

Jaill – ‘That’s How We Burn’ (Sub Pop). Een paar vergeelde foto’s van een in campingtenue gestoken ordinair meiske (sigaret in de bek, blikje in de hand) doen ons nu niet bepaald met veel plezier naar deze cd grijpen. Weer een hoopje riffjes – we zien er eigenlijk zó mensen op rondspringen op kleine festivalletjes – maar vooral een weinig interessante stem die in de galm verzuipt en geen zweem van opbouw of inhoud. Gitaarpop anno 2011 dus.

Love Inks – ‘E.S.P.’ (Hell Yes!). Nog een zwartharig studentetypje met bier in haar hand. Zo te horen doet ze het ook allemaal zelf: drumcomputertje, veel te aarzelende gitaar, veel effectjes op de soms aarzelende stem, en teksten die vooral niet kritisch bekeken zijn en eindeloos in herhaling vallen. Wat denkt u van deze vrije vertaling: “Ik zie dat je een blauw oog op je oog hebt (x10)/Was het van een gevecht?/Was het van gisteravond.” Zelfs Marco Borsato komt hier niet mee af, maar waarom mag het dan in het Engels wel?

Seapony – ‘Go With Me’ (Hardly Art). Nog een meisje dat op een ruimschoots overbelichte foto naar de zee staat te staren. Een echte drum dit keer, nog veel meer echo op de stem, een platgecompresseerde gitaar die toch een beetje tracht te tintelen, onderling inwisselbare nummers die zelfs gewoon in elkaar lijken door te lopen. “Een thema!” horen we u denken, maar nee hoor. En waarom ze in ’s hemelsnaam teksten als “What should we be/What should we do/You follow me/I’ll follow you/No one will know where we go” eigenlijk afdrukken zal voor ons een raadsel zijn. Wij zouden er eerder beschaamd over zijn.

Nat Baldwin – ‘People Changes’ (Western Vinyl). Wel een scherpe en redelijk goed belichte foto bij Nat Baldwin, maar waarom hij in z’n blote bast met een basketbal in z’n hand tussen okselhoog onkruid serieus in de lens staat te staren zal ons een raadsel blijven. De muziek begint wel vrij veelbelovend, met een gestreken contrabas die ons onmiddellijk doet denken aan Lou Reeds magistrale Street Hassle. Voor de rest van de plaat komen daar nog diverse blazers en occasioneel een gitaar of een drum bij. Interessante stem en frasering ook. De teksten zijn echter van het soort “verbal ectoplasm dished up to order as a waiter dishes up spaghetti.” Dat schreef Dylan Thomas, en dat is wèl een poëet.