Old man music blues

Achtergrond

Ik hou van boeken. Ik hou van films. En er zijn nog wel dingen die me kunnen raken. Maar niets doet dat zo diep als muziek dat kan. Zo realiseerde ik me vanmorgen in de auto.

Het was eerder toevallig. Een nummer dat verborgen stond ergens op een compilatie. En van bij de eerste paar noten was het daar. Dat tikkeltje extra dat je iets meer zelfbewust maakt. Plots leek ik wel boven de lange rij wagens te zweven, weg van de wereld, elke zenuw tintelend.

Misschien is het u ook al overkomen. Dat moment dat muziek je tot tranen toe kan bewegen. Een boek kan dat ook. Maar bij Cormac McCarthy’s ‘The Road’ realiseerde ik me pas toen het boek uit was hoe mooi het was. Het bleef langer duren, maar het duurde ook langer om dat gevoel op te wekken. Een liedje kan dat in drie minuten. Anders, maar toch hetzelfde.

Ik heb dat ene nummer tot vier keer toe gespeeld. En er was niets anders meer. Nu nog, terwijl ik hier zit, voel ik de tranen opwellen, voel ik mijn vingers opzwellen, alle andere dingen vergeten.

Noem me gerust sentimenteel. Op zo’n momenten ben ik dat waarschijnlijk ook. Ik probeer dan die tranen tegen te houden, de monkellachjes van mijn huisgenoten te omzeilen. Maar eigenlijk is dit niks om je voor te schamen. Dit is gewoon pure schoonheid, die je tot in de ziel raakt. Eigenlijk het mooiste dat er is.

Vergeef deze oude zak dus zijn emotionele uitspattingen. Ik doe het echt niet met opzet. En ik zal het waarschijnlijk blijven doen tot het einde mijner dagen.  En dat nummer? Dat was The Last Of The Melting Snow van The Leisure Society.