Olafur Arnalds - 'Eulogy For Evolution'

RE:introducing

Als neoklassieke muziek ofte het huwelijk tussen klassieke kamermuziek en hedendaagse elementen als vederlichte elektronica of rockinstrumenten een jaar of tien geleden een stevige boost kreeg, mag dat gerust mee de schuld zijn van de IJslander Ólafur Þór Arnalds. Na tien jaar wordt zijn veelbesproken debuut, tevens de lanceringsplaat van het legendarische Erased Tapes-label, opnieuw afgestoft en geremasterd door muziekbroeder Nils Frahm. Liefde.

Minimale muziek, daar draait het bij Ólafur Arnalds steevast om. In dit verhaal fraai vertaald in een pakket van desolaatheid of melancholie via piano, viool, cello of een combinatie van deze instrumenten. En die vertolken in acht fraaie episodes het verhaal van leven en dood. Het overlijden van zijn grootvader en de geboorte van een kleinkind vlak erna dat dezelfde naam kreeg, was immers de aanleiding voor het schrijven van deze plaat, de “Eology For Evolution”. Dat verhaal dan gezien door de bril van de tiener die Arnalds destijds was. Wat allicht - samen met een verleden als hardcoredrummer – verklaart waarom dit debuut abrupt moet eindigen in een noise van fel overstuurd drumwerk dat alle klassieke ingrediënten overstijgt en de zorgvuldig opgebouwde sfeer vernietigt.

Maar dit terzijde. Even te beginnen bij het begin, want dit is een groeiplaat in de letterlijke zin van het woord: van desolate, ingetogen muziek evoluerend tot intense, felle momenten. Te beginnen met tracks als 0040 of 0952 (alle titels blijken een nummer te hebben waarvan de feitelijke betekenis ontbreekt): herfstige composities die teren op minimaal, ingetogen spel op de piano. Arnalds, die over de toetsen wandelt, maar akkoorden bewust mijdt om de kracht van melodie extra te beklemtonen. In het laatste nummer zorgt een donkerglijdende ondertoon van viool voor een penetrante tristesse die even zelfs mag uitgroeien tot ontzetting als die viool ontdubbeld wordt in een vol ensemble met medemuzikanten waarvan we u de onuitspreekbare IJslandse namen zullen besparen.

Het is juist de kracht van minimalisme en resonerende noten, die meermaals bij IJslandse artiesten opduikt, die hier spreekt: een weerspiegeling van eenzaamheid in kille winters op een desolaat eiland. Maar die geeft deze klassieke muziek net zijn sterkte, wanneer dubbelnoten elkaar toch even opzoeken of viool en piano in een sierlijke, trage melodie om elkaar cirkelen. En dat zorgt ook voor die extra “aha” wanneer de violen even mee de hoogte in mogen en een frisse hoop weerklinkt in een harmonieus nummer als 1440. U leest goed, veel “even”-momenten. Elk van deze acht tracks bestaat immers uit een ingenieuze compositie die groeit en wijzigt, aangrijpt en meesleept, maar nooit wordt aan de rode draad van sfeer of melodie verzaakt; het bewijs van een sterk componist in wording.

Bij deze luxe uitgave krijgt u een reeks fraaie foto’s van Stuart Bailes, een reisverslag op weg naar het huis van Arnalds doorheen het intense IJsland dat perfect past bij de sfeer van dit album. Wie de trein tien jaar geleden liet passeren: grijpt uw kans!