Okselfrisse debuutplaten
Achtergrond
Met karrenvrachten worden ze dezer dagen in onze (digitale) brievenbus gedropt. Promo's van bands die stuk voor stuk hun eigen hoofdstuk in de muziekgeschiedenis willen schrijven en liefst vandaag nog beslag willen leggen op de titel "The next big thing". En het moet gezegd: her en der onderscheiden we enkele pareltjes tussen een vaak ongezonde dosis eenheidsworst. Frisse debuutplaten om niet uit het oog te verliezen!
Airship - 'Stuck In This Ocean' (PIAS): Dit viertal uit Manchester gaat al enkele jaren mee, maar verder dan de release van twee ep's kwam de band nog niet. Tournees met ondermeer Editors, The Joy Formidalble en Biffy Clyro gaven hen ruim de tijd om te werken aan hun debuut. Wij kunnen enkel toejuichen dat ze daarvan gebruik hebben gemaakt. 'Stuck In This Ocean' werd een frisse, gedurfde debuutplaat. Nu eens groots en bombastisch, dan weer ingetogen en intiem, maar steeds van een ijzingwekkende, constante kwaliteit. Zanger Elliott Williams beschikt over de wonderlijke gave om met zijn stem net die extra touch aan de vaak bijzonder hoekige en melodieuze gitaarlijnen te geven. Haast je om hen mee te maken in een kleine club, want binnen enkele jaren spelen ze pareltjes als Kids en Algebra ongetwijfeld voor een veel grotere massa.
Bored Man Overboard - 'Rogue' (Hazelwood/Rough Trade): Akkoord, de naam is een beetje flauw. En akkoord, hun sound is gestolen bij én The National én Arcade Fire (zo daar zijn we ook vanaf), maar toch zijn wij van bij de eerste luisterbeurt helemaal verknocht aan dit Zweedse gezelschap. Wij hopen van harte dat hun debuutplaat 'Rogue' bijzonder veel aanhangers zal vinden, want dat verdienen ze. Eén van dé grote troeven is de gedrevenheid en de bezieling van de band. De songs op dit rijke debuut klinken stuk voor stuk bijzonder doorleefd en lijken recht uit het hart te komen. Opener Abigail nestelt zich dadelijk als een kleverige parasiet op het vel z'n gastheer, net als het bijzonder intense Vanishing Slow om maar twee voorbeelden te noemen. Haal het plaatje in huis en garandeer jezelf de perfecte soundtrack voor uw donkerste winteravond bij het knetterende haardvuur.
The Postelles - 'The Postelles' (+1 Records): Vier jongelingen uit New York die voor hun debuutplaat dadelijk mochten samenwerken met Albert Hammond Jr. (The Strokes). De wervelwind die onder 'The Postelles' zit blaast in vijfendertig minuten een twaalftal heerlijke feel-good-tunes door de speakers. Qua songstructuur, zang en gitaarhooks doet dit bijzonder sterk aan The Kooks denken, maar deze New Yorkers komen af en toe iets scherper uit de hoek. Een gegeven dat hun radiogevoeligheid niet ten goede komt, maar het geheel wel net dat tikkeltje spannender maakt. 123 Stop haalde de soundtrack van 'How Do You Know' (een film met ondermeer Jack Nicholson en Owen Wilson). Nog net iets meer afwisseling op die volgende plaat en de rest volgt vanzelf.
Caged Animals - 'Eat Their Own' (Lucky Numbers/COOP): Van eenmansband tot familiebedrijf is de weg die Vincent Cacchione na het verlaten van Soft Black aflegde. Voor de opnames van 'Eat Their Own' wist de man zijn zus, vrouw en beste kameraad in te lijven. Het resultaat is behoorlijk verbluffend, wetende dat alle songs ontstonden uit lang uitgesponnen jams die veelal bij de bezieler thuis hun oorsprong kende. Caged Animals staat garant voor dromerige, psychedelische maar zacht aandoende indiepop overgoten met een sausje van elektronica. Ingetogen maar bij momenten toch euforisch. Denk Animal Collective, hoor Pinback en smaak The Flaming Lips light. Of wat dacht je van openingstrack Teenagers In Heat. Live moet het allicht allemaal niet gekker worden, dat bewijst dan weer dit filmpje. Neem je tijd om dit debuut te laten doordringen, eens de juiste frequentie gevonden werkt het verslavend. Neem het van ons aan.