Ode aan Clarence Clemons
Achtergrond
Het laat niemand onbewogen als een groot muzikant naar de eeuwige podia vertrekt. En dat geldt ook voor Clarence Clemons, Springsteens vriend en rechterhand vanaf het begin. Logisch dus dat de emoties loskomen.
Het ticket van mijn eerste Bruce Springsteen & the E Street Band concert kostte 35 gulden (ongeveer 15 euro), ik heb het bijgehouden als souvenir aan het meest geweldige concert dat ik ooit beleefde. Op 12 juni 1985 trok ik met een stel vrienden naar de Kuip in Rotterdam, waar we de band voor het eerst live zouden zien. En we waren meteen verkocht, tot op heden horen we bij de club van muziekliefhebbers die tot op hun laatste dag zullen volhouden dat er geen betere live band bestaat dan de E Street Band.
Clarence Clemons verscheen toen als een Messias op het podium in een glimmend wit pak met witte zonnebril en zijn nog wittere, beruchte glimlach. Hij wist net als Bruce Springsteen en Steven Van Zandt het publiek te bespelen en deed dat, net als zijn kompanen, met een bezieling, intensiteit en overgave die zeldzaam is. Daar stond een band met muzikanten die genoten van het samen spelen en dat samenhorigheidsgevoel wisten ze feilloos over te brengen tijdens een drie uur durende set, waarin ze maar liefst negenentwintig nummers speelden en waarbij ze alle vijftigduizend toeschouwers aan het dansen kregen.
Het hele stadion ging uit zijn dak tijdens Clemons' weergaloze saxsolo in Born To Run. Duizenden fans juichten ''the Big Man'' toe op het moment dat Bruce Springsteen een kleine ode aan zijn bloedbroeder bracht: ''When the change was made uptown / And the Big Man joined the band / From the coastline to the city / All the little pretties raise their hands / I'm gonna sit back right easy and laugh / When Scooter and the Big Man bust this city in half'' in Tenth Avenue Freeze Out.
De magie van dat eerste concert was uniek maar tijdens alle latere optredens bleef de kracht van de ''E Street Brotherhood'' altijd voelbaar, het elkaar opjutten en stimuleren om elke keer weer het beste van zichzelf te geven en er een waar feest voor de fans van te maken. Of zoals Clarence Clemons het zelf uitlegde: ''When we are on stage to play, we're playing for each other, with much expectations of each other. As a group, a band, to turn each other on, to keep each other going. We're having a great time ourselves and we're inviting others to look in. We play to the best of our own capacities. ''
Ik luister nog een keer naar de weergaloze solo van Clarence Clemons in Jungleland (van 'Born To Run', 1975) en als een persoonlijke kleine ode, schrijf ik de woorden neer, die hij ooit uitsprak over zijn vriendschap met Bruce Springsteen: "It's the most passionate addiction to have, without sex. It has no sexual connotation, just friendship and joy. It's just becoming one person for a second. It's just love. It's more than being married, more than being male/female. It's two men, two strong men finding that space in live where they can let go enough of their masculinity to feel the passion of love and respect. And that's what it is. It's love, respect and trust. Three qualities that every relation should have. Friendships are based on this. And you seal it with a kiss.''
De E Street Band moest in 2007 al afscheid nemen van broeder/keyboardspeler Danny Federici en verliest nu zijn ''Secretary Of the Brotherhood'', zoals Bruce Springsteen hem zo vaak aankondigde. De wereld verliest een geweldig muzikant en een mooi mens.