Oasis - 'Definitely Maybe'

Achtergrond

We gaan de tijdmachine in en keren twintig jaar terug. Vier lads uit Burnage, een buitenwijk van Manchester, Tony McCarroll, Paul “Guigsy” McGuigan, Paul “Bonehead” Arthurs en Liam Gallagher repeteren wekelijks met hun groep Rain. Tot op de dag Liam zijn broer – toen roadie bij Inspiral Carpets – overtuigt een sessie bij te wonen. Noel Gallagher neemt de leiding en verandert de groepsnaam in Oasis.  

De ontdekking
Op een avond in mei 1993 mist Alan McGee de trein en gaat op aanraden van een vriend naar het optreden van Sister Lovers met als voorprogramma Oasis in de King Tut's Wah Wah Hut club in Glasgow. Na twee nummers biedt hij de band een contract van zes platen aan.

Het album
De opnames van ‘Definitely Maybe’ lopen niet van een leien dakje. Slechte versies worden in de vuilbak gegooid en de groep verhuist voor de drie (!) opnamesessies naar een andere locatie. Na het ontslaan van twee geluidsmannen beslist de manager van de band Marcus Russell (nu manager van Noel Gallagher solo) Mark Coyle erbij te halen als producer. Hij weet hoe hij de zaken moet aanpakken en na enkele dagen is ‘Definitely Maybe’ klaar.

Twintig jaar later is er dan de geremasterde versie van dit classic album. De teksten spreken tot ieders verbeelding; de nood om uit de dagelijkse sleur te kruipen en een Rock’n’Roll Star te zijn. Het idee dat niets het waard is je te veel te ergeren (Supersonic) en de gepikte gitaarintro van T. Rex’s Get It On bij Cigarettes & Alcohol laten we gewoon aan ons voorbijgaan.

De bonus-cd’s
De vernieuwde versie loont de moeite; het klinkt allemaal iets steviger en wij zijn blij te horen dat het niet te clean is geworden. Of dit de fans zal overtuigen om het album opnieuw te kopen laten wij in het midden. De echte meerwaarde zit in de drieëndertig tracks op de bonus-cd’s, met eerder onuitgegeven materiaal en tot nu toe ongekende versies van b-sides.

Kenners van het Oasisrepertoire (her)kennen vele nummers van de compilatie “The Masterplan” en echte fans horen in de demoversies van een aantal titels dezelfde vibe als op de “The Untold Story”-cd. Liams stem is zuiver (hoe kan het ook anders, hij is op dat moment eenentwintig jaar oud) en hij zingt met een nonchalance waarmee hij alleen wegkomt.

Sad Song geeft ons nog altijd kippenvel. De demoversie van Columbia bewijst het potentieel van de prille band en de woordenwisseling tussen de Gallagher-broers wanneer ze Live Forever aankondigen op een podium in Parijs is hilarisch. Kortom, wij krijgen er niet genoeg van. Laat de geremasterde versie van ‘(What’s The Story) Morning Glory’ en ‘Be Here Now’ maar komen! 

Jennifer Smits