Nordmann - Cascade(s)

“Hier is het…!!! Onze eerste track bij Unday Records.” Met een haast puberaal enthousiasme deelde Nordmann voor het eerst in twee jaar tijd nieuwe muziek met de wereld. Na een korte radiostilte om enkele zijprojecten te laten ademen keren de heren terug naar het oude nest. Wat blijkt, na bijna een goede tien jaar ervaring op de teller heeft Nordmann een monumentale metamorfose doorstaan.

Toegegeven, we waren zelf ook al schuldig aan het puberale enthousiasme dat we Nordmann daarnet hebben verweten. Onze eerste kennismaking met het Belgische jazzkwintet  kwam er in de vorm van Alarm!, een - pun intended - bijzonder alarmerend nummer met een manische saxofoon en brullende gitaren dat de liefde voor de vaderlandse jazzscene deed aanwakkeren en het adrenalinepijl naar ongeziene hoogtes stuwde.

Op Cascade(s) maakt adrenaline plaats voor pure endorfine. Nordmann verkiest niet langer om zich schreeuwend op de voorgrond te manifesteren, maar weet subtiel te verleiden zoals maar weinig groepen in het verleden dat wisten te flikken. Het tweede album ‘The Boiling Ground’ was al een teken aan de wand, maar de muziek blijkt nog filmischer en sfeervoller te zijn geworden. Zonder te grenzen aan enige vorm van cliché of grootsheidswaanzin.

Een intrigerende loop weet meteen je aandacht te grijpen. Drummer Elias Devoldere gooit er een strak ritme tegenaan en de bas van Dries Geusens zorgt voor diepgang. Na een halve minuut komt MDC (Mattias De Craene voor de nieuwkomers) zich in de debatten mengen en hypnotiseert mee met een uiterst gewiekste saxofoonpartij. De gitaar en synths van Lauret en Troch maken van Cascade(s)  een stukje hedendaagse romantiek.

Wie na deze klassieker in wording nog niet overtuigd is van Nordmann, zal dat waarschijnlijk nooit zijn. Zij, die net als ons helemaal om zijn, kijken best mee uit naar ‘In Velvet’, dat komende herfst bij de platenboer zal verschijnen.