#Nineties - Pigeonhed - Battle Flag (1997)

Het was een bewogen periode die aan het begin helemaal en redelijk onverwacht wijd open werd gereten door Smells Like Teen Spirit van antihelden Nirvana, die in een mum van tijd het hele muzieklandschap wijd openscheurde, waarbij de meest onverwachte en ondergrondse groepen bejaagd werden door de multinationale topplatenmaatschappijen. Plots had iedere CEO lang haar, een ruiten hemd, een sik en Doc Martensboots aan de beleidstafel. Not! Maar het leverde wel een hele rits bijzondere hits.

Het zijn bijna allemaal megakleppers met de voeten vooruit in de volle belangstelling, maar af en toe koesterden we ook een parel voor de zwijnen. Je weet wel: zo'n plaat die eigenlijk megagroot had moeten zijn, maar het niet was en niet zou worden.

Vorig jaar overleed jammerlijk de superstem Shawn Smith, één van de weinigen die, zelfs al zou hij een lijvig telefoonboek zingen, oprecht en meeslepend mooi zou klinken. The grim reaper jaste hem veel te vroeg op drieënvijftigjarige leeftijd onderuit. Rest ons een backcatalogue waarvoor menig muzikant een been veil zou hebben.

Shawn Smith maakte er geen geheim van - eerder integendeel -dat hij iets had met Prince. Op 'The Full Sentence' uit 1997 zat hij er het dichtste bij. Funkier dan dit zou het niet worden. Met soulmate en producer Steve Fisk bokste hij een ronduit fantastische plaat in elkaar, die funkte, bonkte en kletste dat het een aard had (het blijft dan ook met enige voorsprong onze favoriete Shawn Smith-plaat).

Andermaal met de deskundige hulp van een aantal vooraanstaande vrienden (Kim Thayill van Soundgarden, Mark Pickerell van Screaming Trees, Jerry Cantrell van Alice in Chains, Carrie Akre van Hammerbox, drummer Matt Chamberlain), want het adresboekje moet fenomenaal geweest zijn.