#NietTheSmiths - The Sundays - I Kicked A Boy (1990)

Het is het understatement van het decennium, als we zeggen dat we The Smiths een prima groep vinden. Ondanks Morrisseys verbale provocaties en geflirt met dubieus gedachtengoed blijven we trouw aan de erfenis van de band. Trouwens, ze waren live in Bree in 1985, die zeldzame keer dat ze op het vasteland raakten. En wij waren erbij. De bloemblaadjes hangen nog op ons netvlies. Wie er vorig jaar bij was op Pukkelpop bij de finale van Johnny Marr, zweeft nog met ons mee. Daarom een weekje met de beste Smiths-songs, niet gemaakt door the Smiths.

Het was liefde op het eerste gehoor, die dag in januari 1989 toen ene Harriet Wheeler de ether in fladderde met de gevleugelde woorden: "Give me a story and give me a bed / Give me possessions", op een bedje van Smiths-achtige flangergitaren en echo’s van Cocteau Twins. We waren stante pede, on the spot, daar en dan verkocht.

En het was geen toeval, want een jaar later belandde 'Reading, Writing And Arithmetic' onder de naald en het was nog straffer: een volledige plaat van het niveau van de debuutsingle. Je proefde het duistere Engeland, maar het miserabele was omgevormd in een soort van teenage-angst, die deed hunkeren naar mooie dingen, zwevend naar een andere dimensie. Verlegenheid omgetoverd tot kunst.

Het was één van de eerste cd's die wij kochten (cd's waren nieuw toen, jongens en meisjes) en in ons exemplaar zit er nog altijd de Humo-recensie van ene fv, die dolverliefd en "nogal extatisch" orakelde: "The Sundays zijn the Smiths met sex, Cocteau Twins met inhoud, The Sugarcubes zonder gelul, Kate Bush zonder boskabouters en (samenvattend), het beste Britse popgroepje sedert mensenheugnis." Right said Frank.

Het nummer dat zijn wagonnetje het dichtst tegen de locomotief van Morrissey en Marr had aan geparkeerd was I Kicked A Boy, zowel qua tekstthematiek als klankkleur. Melodie en weemoed intens vervlochten tot een brok doorleefde Weltschmerz.

Zeer Sundays op een bedje van Smiths.