#NietTheSmiths - Interpol - Say Hello To The Angels (2002)

Het is het understatement van het decennium, als we zeggen dat we The Smiths een prima groep vinden. Ondanks Morrisseys verbale provocaties en geflirt met dubieus gedachtengoed blijven we trouw aan de erfenis van de band. Trouwens, ze waren live in Bree in 1985, die zeldzame keer dat ze op het vasteland raakten. En wij waren erbij. De bloemblaadjes hangen nog op ons netvlies. Wie er vorig jaar bij was op Pukkelpop bij de finale van Johnny Marr, zweeft nog met ons mee. Daarom een weekje met de beste Smiths-songs, niet gemaakt door the Smiths.

Ter afsluiting eens geen Britse bijdrage, maar een groep die, net als wij, The Smiths in een speciaal hoekje van de kamer bewaren en koesteren. Toen de New Yorkers in 2002 voor het eerst de neus aan het venster staken, werden ze afgeschilderd als de Joy Division / Chameleons / The Smiths voor de eenentwintigste eeuw. Er zijn ergere beschuldigingen. Niet dat ze geen eigen gezicht hadden, maar in de diepdonkere, warme, melancholische klank en toon schemerden inderdaad enige zware tinten Division en Smiths door.

Geen flauw afkooksel maar heldere invloeden, die ze niet wanhopig probeerden te maskeren. Met andere woorden: een wel erg Brits geluid voor een Amerikaanse groep. Zanger Paul Banks maakte destijds niet bepaald een vreugdesprongetje bij de vergelijking, maar begreep ze wel: "Ik kan begrijpen waarom mensen dat zeggen. Het heeft te maken met sommige melodieën, met de sfeer die we oproepen, maar eigenlijk kan het ons geen moer schelen. Laat staan dat het werkelijk een invloed is op onze muziek. We luisteren naar platen zonder ons af te vragen uit welk land de artiest komt. Er zijn Britse groepen waarvan we houden, maar dat zijn er zeker niet meer dan Amerikaanse. Ik vind dat Britse bands soms waardering krijgen die ze niet verdienen."

Of zoals drummer Samuel Fogarino benadrukte: "Waar heeft Johnny Marr de mosterd gehaald? Bij de ouwe r&b. Alleen is het geluid een beetje opgepoetst. Het is vreemd hoe de zoektocht naar onze invloeden altijd stopt bij de muziek uit de vroege jaren tachtig en nooit verder gaat in de tijd."

Wij hebben er alleszins geen problemen mee: ferme groep, doortastende song met enige Smithsy accenten (die zang, die voortjakkerende beat, die gitaar,…). Allez hop!