#NietTheSmiths - Everything but the Girl - When All’s Well (1985)

Het is het understatement van het decennium, als we zeggen dat we The Smiths een prima groep vinden. Ondanks Morrisseys verbale provocaties en geflirt met dubieus gedachtengoed blijven we trouw aan de erfenis van de band. Trouwens, ze waren live in Bree in 1985, die zeldzame keer dat ze op het vasteland raakten. En wij waren erbij. De bloemblaadjes hangen nog op ons netvlies. Wie er vorig jaar bij was op Pukkelpop bij de finale van Johnny Marr, zweeft nog met ons mee. Daarom een weekje met de beste Smiths-songs, niet gemaakt door the Smiths.

Tijdgenoten van The Smiths en ontdekt door Paul Weller. En ze hebben elkaar zeker beïnvloed. Ze zaten in elkaars pure popbubbel, zeker nadat Tracey Thorn en Ben Watt, het duo uit Hull, de jazzinvloeden van het debuut opzij zette voor de krinkelende winkelende gitaarpop waar The Smiths een patent op hadd.

De opener van 'Love Not Money', When All's Well is een klein meesterwerkje van midjarentachtigpop in de VK. Met een arrangement dat doet denken aan Phil Spector en de interactie tussen akoestische en elektrische gitaren en blazers gooien ze een - zeker voor die tijd - optimistische melodie en boodschap de wijde wereld in: “But amongst all the dross / The lies and the grief / When all’s well / My love is like cathedral bells” 

Ondanks het feit dat ze de plaat achteraf bestempelden als een "stijloefening", blijft het één van de betere platen van Everything But The Girl. Later, in de jaren negentig, kozen ze voor een drastische koerswijziging waarbij ze als duo? maar ook in samenwerking met Massive Attack en Deep Dish? de dancescene exploreerden.

Maar dit When All’s Well mag nog altijd gehoord worden.