#NewWaveCovers - Talking Heads - Take Me To The River (1978)

Omdat de snel verduisterende "tijd van het jaar" dat toelaat, wentelen we ons een weekje in de new wave, waarbij we het spotlicht schijnen op een zevental wavecovers, die ons het origineel zelfs een beetje deden vergeten.

Het was 1979 en elke donderdag, die in een vakantie viel, togen we met de familie, even over de grens, naar Sittard, het grote buitenland met al die vreemde producten, die wij niet hadden: verse bollen kaas en vreemdsoortige hagelslag (Venz). En voor de platenwinkels die een compleet ander aanbod etaleerden dan wij in belgenland gewend waren in Mada Muzieksjop of bij Opsteyn in Eisden.

Het was het jaar dat we Kiss, AC/DC en Van Halen resoluut achter ons lieten en dat we de transitie van gejeansde hardrocker naar meer verfijnde black jeans new waver maakten. In de Rosmolenstraat in Sittard, naast de Hema, lag een platenwinkeltje. Onze keuze was stante pede gemaakt, want wat trok daar onmiddellijk de vurige aandacht in die helrode hoes? ''77' van Talking Heads.

Even de hoes gecheckt, met een geveinsde kennersblik de verkoper een wijfelende indruk aanwrijven en dan toch die vijftien gulden gedecideerd op de toonbank leggen. Vanaf dat moment konden noch blitze hagelslag, noch kilo's gerijpte kaas ons boeien en was elke minuut huiswaarts er eentje te veel, waarbij het vinyl bijna door de plastic zak brandde. Het waren dan ook de eerste lp's die je honderden keren speelde en waarvan je na verloop van tijd elke tekst, elke zucht en elke nuance helemaal van buiten kende. De liefde voor Talking Heads is nooit meer weggeëbd. Au contraire, mon cher, we hebben ons alles aangeschaft wat de pratende hoofden ooit aan vinyl toevertrouwden. En dat is niet minnetjes.

Ook wat wavecovers betreft durfden Byrne en co soms verrassende keuzes maken. In 1978 was een Al Green-cover niet zo voor de hand liggend voor een wavegroepje, maar zij tilden het nummer naar ongekende hoogten. En ook live was het een fijn gedoseerde thriller, die schaars bassend opbouwde naar een manisch einde.

Geschreven door Al Green en gitarist Teenie Hodges op 'Al Green Explores Your Mind' uit 1974. Het vreemde is dat nog een andere visionaire muzikant het in 1978 coverde. Bryan Ferry zette het op 'The Bride Stripped Bare'. Een andere benadering, zeer verdienstelijk, maar die van The Heads was een stuk onwereldser en beklemmender. De versie van Ferry kwam uit in september 1978 uit, die van Talking Heads in juli 1978.

Een song over een doop in de rivier, hetgeen niet hoeft te verbazen aangezien Al Green later nog zou preken in zijn kerk. Talking Heads slaagden er in om de gospelfeel te behouden, maar er toch een eigen draai aan te geven. Vooral het tempo is behoorlijk langzaam zonder een moment de groove te verliezen. En het werd nog vrij onverwacht een behoorlijke hit ook die hen, tot de eigen verbazing, op de nationale tv bracht op 'American Bandstand' (zie hieronder).

Uiteraard in een productie van Brian Eno, die een constante factor zou blijven in het bestaan van Talking Heads. Opgenomen in de Compass Point Studio van Island Records-eigenaar Chris Blackwell, die hen voor een prijsje de studio leende om naam te maken voor de studio. Drummer Chris Frantz: “Blackwell ringed the perimeter of the grounds with chicken blood to keep evil spirits away. This voodoo worked, we had a great experience at Compass Point and recorded our next two albums there.”

De enige cover ooit voor Talking Heads en Byrne vond het vreselijk dat net deze een hit werd en niet één van zijn songs. Frantz: "So he said, 'I'm not doing any more cover songs". Maar met de songs van eigen hand is het later ook goed gekomen.