New wave-invloeden, sfeerstukjes en vrouwmensenplaatjes

Achtergrond

Het is eigenlijk altijd een beetje zielig, die mooie cd's die achterblijven in een stoffige doos nadat iedereen er op de redactievergadering het zijne uitgenomen heeft. Wie weet zit er een onontdekt meesterwerk tussen dat ook elders onopgemerkt blijft. Vandaar dat wij er in sneltreinvaart toch maar een hoopje plaatjes gaan doorjagen.

The Dead Trees - 'What Wave' (Affairs of the Heart). Qua klank overstijgt deze plaat niet echt de gemiddelde demo die tegenwoordig in onze bus valt. De zanger heeft een zodanig lusteloze stem dat wij ons zelfs niet de moeite getroosten zijn naam op te zoeken. En de al te standaard britgitaarpopgroepssound is stomweg vervelend. Het beste aan deze plaat is het hoesje.

Comet Gain - 'Howl of the Lonely Crowd' (Fortuna Pop). Zelfde genre als de voorgaande plaat met een iets nadrukkelijker Engels accent, wat meer new wave-invloeden en een spuuglelijk hoesje. Deze groep heeft heel goed geluisterd naar de volledige Stiff records-catalogus. Jammer genoeg bereiken ze met hun plaat niet echt datzelfde niveau. Nee, dan gooien we veel liever nog eens iets van Wreckless Eric of Elvis Costello in de speler.

Idaho - 'You Were A Dick' (Talitres Records). Dit wordt al veel leuker. Rustig en traag, dat wel, maar niet vervelend. In de klanken horen we een vleugje vroege Wilco, zij het dan zonder de weerhaakjes. Op twee nummers na bestaat de plaat uit trage songs, sfeerstukjes en slaapkamerfluisterstemmen. 't Is nog geen Lambchop, maar deze plaat gaat wel op ons stapeltje laatavondplaatjes.

Boy - 'Mutual Friends' (Grönland Records). "This is the beginning/Of everything you want". Uit die zin (x10) bestaat de openingstrack van dit vrouwmensenplaatje. Er zit een stem tussen die ons een beetje aan Joni Mitchell doet denken, maar voor de rest is het op een paar fragmenten na toch al tamzakkerij wat de klok slaat, zowel tekstueel als muzikaal. Spek voor de bek van alle Katy Perry-fans, gokken wij.

Kid Loco - 'Confessions of a Belladonna Eater'. Dan dachten we even deze editie met iets interessants af te kunnen sluiten, maar helaas. Ondanks de vurige art nouveau-hoes, een paar geestige titels (The Attention Span of a Butterfly, The Night I Had a Smoke With C.B.) en de best doordachte arrangementen met blazers en accordeons, blijft deze plaat toch verstoken van inhoud en zeggingskracht. Met andere woorden: onze stapel "pffft..."-platen is weer een paar milimeter hoger geworden.