#NenehCherryKiest - X-Ray Spex - Identity (1978)
Al van in de debuterende dagen waren we onder de indruk van de unieke manier waarop ze mainstream spannend wist te maken en left of center mainstream. In 1996 mochten we met The Romans Beach Rock in Zeebrugge openen, waar zij ook op de affiche stond. De hele middag flaneerde ze backstage met een verse baby op de arm. Wij waren starstruck door zoveel uitstraling en charisma. Jaren later stond ze te dj'en in een stomende Krapuultent op Pukkelpop en dansten we ons de benen van onder het lijf. Ze zag ons, want ze knipoogde. Of was dat die zweetdruppel in haar oog die haar parten speelde? DJ Neneh Cherry presenteert deze week haar favoriete platen.
De finale push om zelf te zingen kreeg Neneh Cherry van X-Ray Spex: “Another singer I really love in the same way is Dinah Washington but Poly Styrene of X-Ray Specs could be more of a role model as she wasn’t that much older than me. So she kind of let the way, into a place where I’m still going.” Neneh Cherry zong de hele plaat mee en vond zo haar eigen stem: “It’s just so alive and ass-kicking. She was an amazing woman!”.
Punkers waren per definitie boos destijds, maar er waren er ook nogal wat die in de boosheid vrij expliciet waren over de beweegredenen. Poly Styrene was zo iemand. Marianne Joan Elliott-Said werd in 1957 geboren uit Somalische en Britse ouders en werd ze van jongsafaan geconfronteerd met onrecht en racisme. Maar haar krachtige wil en visie zorgde ervoor dat ze door vrienden beschreven werd als "powerful enough to drill holes through sheet metal”.
Na een solo reggaesingle Silly Billy in 1976 vond ze de punk en X-Ray Spex en haar voorkomen (opvallende braces op de tanden) genereerde onmiddellijk veel aandacht: "I said that I wasn't a sex symbol and that if anybody tried to make me one I'd shave my head tomorrow”, hetgeen ze ook gewoon deed op de flat van vriend Johnny Rotten, die zwaar fan was: "Them, they came out with a sound and attitude and a whole energy—it was just not relating to anything around it—superb.". En Rotten was veelal niet kwistig in het aanprijzen.
Het debuut 'Germfree Adolescents' was een feministische aanklacht tegen de rolpatronen, waarbij de vrouw als slaaf van de echtgenoot, familie en maatschappij werd aangeklaagd. Onderliggend was er ook een boodschap tegen het consumentisme binnen de punkscene, waarbij ze zich afzette tegen de "uniformen" van de punkmerchandising, die al heel snel de kop op stak.
Na het overrompelende debuut bracht ze nog een soloplaat uit, maar in 1983 kapte ze volledig met de muziek en was de opvoeding van haar dochter prioriteit. Af en aan bracht ze nog muziek uit tot ze in in februari 2011 te horen kreeg dat ze borstkanker had in een vergevorderd stadium met uitzaaiingen naar de rug en de longen. Ze stierf op paasmaandag 25 april 2011 op drieënvijftigjarige leeftijd thuis in Sussex.