Nell Bryden

Achtergrond

Je weet hoe dat gaat met voorprogramma's. Ze horen erbij maar weinigen kunnen boeien. En het publiek? Het publiek tatert, drinkt, zoekt plaatsen, maar luistert amper. Het zou ons ook kunnen overkomen hebben dit jaar op een warme zomeravond in het Rivierenhof in Deurne moest daar niet die meid uit New York gestaan hebben met haar gitaar en haar indrukwekkende stem.

Van bij de eerste aanslagen op de snaren en - vooral - van bij de eerste klanken uit die schitterende keel trok Nell Bryden, want zo heet de dame, alle aandacht naar zich toe en liet ze die ook niet meer los. Wat volgde was een ontdekkingstocht waarbij Columbus zou verbleken.

De ene prachtsong na de andere galmde door de tribunes van het Openluchttheater. Toen ze later in het programma vertelde dat het vooral songs uit haar nieuwe cd waren, moesten we niet langer twijfelen: aanschaffen, die handel !

Het album 'What Does It Take?' is geworden wat het liveconcert beloofde. Het is een sterke plaat met volwassen songs die voldoende variatie bieden om de hele rit te boeien. Op de hoes, die baadt in een onmiskenbaar fiftiessfeertje, staat de jongedame afgebeeld als een soort southern belle met Dolly Partonkapsel. Daarmee vertelt ze al meteen veel over de sound van de schijf.

Bryden heeft lang genoeg in de deep south rondgezworven om flink wat country-invloeden in haar werk te laten doorklinken. De pedalsteel en de banjo zijn dan ook prominent aanwezig in Second Time Around en ontroostbaar "ldvd" maakt Meridian (I Love The Same) tot een schoolvoorbeeld van een tearjerker.

Moeiteloos stapt Bryden nadien over naar een meer jazzy feel in Green Dress. Helen's Requiem is dan weer eerder een hymne waarvan de melodie in je hoofd blijft hangen. Ondersteboven raak je van de bluesy sleper Not Like Loving You.

Ook als het tempo de hoogte in gaat, staat Nell Bryden haar mannetje. De titeltrack, Tonight en Late Night Call zijn goed in elkaar stekende deuntjes die zo thuishoren in een of andere honkytonkkroeg.

Je hebt het al lang begrepen: Nell Bryden heeft ons helemaal ingepakt. Nog enkele kleine stapjes slechts is ze verwijderd van de ereklasse van de vrouwelijke singer-songwriters. Het wordt uitkijken naar haar toekomstig werk, maar ondertussen blijft het keer op keer genieten van haar jongste oogst.