#NativeAmericans - Link Wray

Native Americans, de bevolkingsgroep die altijd aan het kortste eind trekt als blijkt dat er uranium, olie, goud of andere grondstoffen in de grond blijken te steken of gewoon omdat de immo-maatschappijen opschuiven en het reservaat weer mag verkleinen of verkassen. Een week lang brengen we hen onder de aandacht.

Link Wray - Rumble (1958)

Canvas zond enkele weken geleden de sublieme docu 'Rumble, The Indians Who Rocked The World' (2017) uit, die het verhaal van de Amerikaanse indianen vertelt en meer in het bijzonder van de muzikaal getalenteerden, met name van de grondlegger Link Wray, een Shawnee die tevens ook aan bron lag van de behoorlijk gedistortioneerde gitaar en van rock-'n-roll tout court.

Laten we bij het begin beginnen en Rumble lekker laten grollen en rammelen. Fred Lincoln "Link" Wray, Jr. (2 mei 1929 - 5 november 2005) is volgens Bob Dylan "the best instrumental ever". Pete Townshend orakelde: "He is the King; if it hadn't been for Rumble, I would have never picked up a guitar." Andere welgeplaatste fans zijn Jimmy Page, Neil Young, Wayne Kramer en Iggy Pop. In 2018 werd een nieuwe categorie voor singles, vijfenveertig toeren in de Rock & Roll Hall Of Fame geïmplementeerd en Rumble was één van de eerste die ingehaald werd.

Link Wray werd in 1951 opgeroepen voor het leger en diende in de Koreaanse oorlog, waar hij tuberculose opliep. Hierdoor verloor hij een long en kon hij niet meer zingen. Bij zijn terugkeer gooide hij zich op zijn Gibson Les Paul 1953 en produceerde hij noodgedwongen instrumentals. Het Cadence Label had dat opgemerkt, maar Cadence-chief Archie Bleyer was niet echt opgezet met Rumble. Tot het zijn stiefdochter deed denken aan de rumble-scènes in 'West Side Story'.

Bleyer was overtuigd, maar er was controverse over de titel, die deed denken aan ganggeweld waardoor het op radiostations werd geweigerd. Het zou één van de enige instrumentals worden die ooit op een radio geweigerd zijn. Faut le faire!

Het nummer heeft hoe dan ook een eeuwigheidswaarde en is indruk blijven maken op vele generaties door de ruwe, oorspronkelijke kracht, door de gewaagde, groezelige distortie op de tot de verbeelding sprekende powerakkoorden. De hoger vermelde film was een prachtig eerbetoon aan Link Wray, maar het is nooit genoeg. Of zoals Jason Ringenberg van Jason & the Scorchers stelde: "Link Wray is one of the finest rock 'n roll guitar players but most unrecognized and most uncreditted wich makes him even more the man."