My Bloody Valentine saignant geremasterd

Achtergrond

Een ongewijzigde line-up sinds 1987, een debuutelpee in 1988, een invloedrijk meesterwerk in 1991, een reünietournee in 2008 en sinds mensenheugenis onbevredigde geruchten over een derde studioplaat. Voila, de geschiedenis van My Bloody Valentine in een notendop.  Tijd om af te sluiten, moet MBV-brein Kevin Shields gedacht hebben. Een nieuwe plaat zou klaarliggen voor release later dit jaar, maar dat is nu slechts toekomstmuziek. ‘Isn’t Anything’en ‘Loveless’ liggen sinds kort geremasterd bij de platenboer en ze klinken saignant en grandioos, zoveel is zeker.

My Bloody Valentine’s geschiedenis beschrijven is een makkelijker karwei dan de sound van de band in woorden proberen te vatten. Een slimme journalist verzon dan ook de term “shoegaze” als verwijzing naar de podiumattitude van de band, die naar zijn effectenpedalen stond te gapen, met het haar als een gordijn voor het gelaat. Toch is sound, gekenmerkt door eigenzinnige popstructuren (zie The Velvet Underground) onder een filter van drones en geestverruimende klanken, het belangrijkste bindmiddel. Onder meer de eerste ep’s van My Bloody Valentine, ‘Psychocandy’ van The Jesus And Mary Chain en de albums van Galaxie 500 maakten van shoegaze de “next best thing” in indierock, met volgelingen tot vandaag. In 1991 kende het subgenre met ‘Loveless’ zijn onbetwiste hoogtepunt.

Dichte mist
‘Loveless’ was en is dan ook een geluidsaanval van de zuiverste soort. Wat er zich afspeelt na de vier ongewoon doffe drumslagen die Only Shallow op gang trekken, is moeilijk thuis te brengen. Een zwaar vervormde elektrische gitaar brengt structuur in de monsterlijke samples door traag heen en weer te wiegen. De slaperige stem van Bilinda Butcher neemt je op sleeptouw in de strofe. Loomer beluisteren lijkt nog méér op het besturen van uitzonderlijk transport in de dichte mist. Elk geluid lijkt in het andere te verzuipen. De intro van When You Sleep en het folky riedeltje van I Only Said laten zich dan weer gewillig meefluiten, terwijl Soon - met zijn digitale drums - bijna dansbaar wordt. Maak je geen illusies: licht verteerbaar is het nergens. Maar jongens, wat een trip!

‘Loveless’ kreeg een special edition. Een eerste schijfje laat de remasterde versie van de originele, digitale tapes horen. Disc twee bevat een master van de tot voor kort onuitgebrachte analoge tapes. De digitale versie, te horen op eerdere cd-versies, maakte Shields luider zonder compressie toe te voegen. Geen onbedoelde clicks en andere onzuiverheden dus, gewoon de ruwe kracht van het origineel. Het verschil met de opgediepte analoge versie is voor lekenoren subtiel, maar Shields is stellig: “Je hoort tenminste dat de muziek door mensen is gespeeld.”

‘Isn’t Anything’ geherwaardeerd
In de schaduw van ‘Loveless’, maar ook al baanbrekend, staat ‘Isn’t Anything’ (1988). Ook deze plaat kreeg van Shields meer punch tijdens het remasteren. ‘Isn’t Anything’ wordt wel eens gezien als een embryonale versie van ‘Loveless’, maar het heeft zijn eigen kwaliteiten. Zo lijkt de balans hier zwaarder aan de melodiekant, terwijl bij ‘Loveless’ eerder de abstractere zijde doorweegt. De teksten zijn ook min of meer verstaanbaar. Woorden ontcijferen op ‘Loveless’ leek onbegonnen werk - probeer misschien de analoge master eens. Van de Pixies-achtige opener Soft As Snow over de Spaanse gitaardreiging van No More Sorry tot de krautpop van Nothing Much To Lose. ‘Isn’t Anything’ verdient de herwaardering en heeft dingen te bieden die ‘Loveless’ achter zich liet.

Nòg een andere MBV valt horen op de nieuwe release ‘Ep’s 1988-1991’, te beginnen bij de sixties-garage-in-overdrive van You Made Me Realise. Neem er ten slotte de tien minuten durende industrial-symfonie Glider bij om MBS op z’n meest extreem te horen en het plaatje is bijna compleet. Oké, we zijn weer helemaal mee, mijnheer Shields. Kom op nu met die nieuwe plaat!