My bloody valentine

Wiki

Hoera! Honing, bloemen, stroop, vandaag vieren we allemaal Valentijn! Of toch niet allemaal? Voor de onfortuinlijken onder ons plukten we dit boeket tearjerkers. Geniet ervan en laat ze rollen.

Laten we beginnen met een dame die zowel één van de meest fijne als één van de meest trieste liefdesliedjes schreef. Haar I Will Always Love You hoort u vandaag wel eens op de radio (we vrezen in de versie van Whitney Houston…), maar Dolly Partons Jolene is een geknipte song voor dit lijstje. Een smeekbede aan een knappere liefdesrivale om toch maar van haar echtgenoot af te blijven.

 

Voor zij die Valentijn vieren, was er Tinder. Voor zij die vandaag uit de boot vallen, is er Tindersticks. Altijd te vinden voor een diepsnijdende treurwals, die Stuart Staples. Keuze te over dus, maar we pikten toch maar Patchwork uit het debuut.

 

Nog uitgebeender zijn de trieste lo-fi ballades van Lou Barlow. We dachten eerst aan Legendary uit zijn soloplaat 'Emoh', maar vonden Willing To Wait van zijn band Sebadoh nog net ietsje toepasselijker. Of hoe een man zijn ex wil duidelijk maken dat hij gerust wil wachten tot hij weer aan de beurt is…

 

Een haast onuitputtelijk vat van tristessa, is Robin Proper-Sheppards alter ego Sophia. Alleen al uit het oeuvre van zijn hand hadden we een top honderd kunnen samenstellen. Dan toch maar It’s Easy To Be Lonely? Over het valse comfortabele gevoel van eenzaamheid en triestheid, als gemakzuchte tegenhanger van de koe bij de horens vatten…

 

Is Elvis Costello’s I Want You één van de meest misbegrepen openingsdansen? Het is geen vrolijke song maar een nummer over een verstotene die zijn ontrouwe partner maar blijft toezingen hoezeer hij haar wel wil.

 

We hoorden Raymond van het Groenewoud ooit een prachtige Nederlandstalige versie van I Want You neerzetten in Kroeske’s '2 Meter Sessies'. Wat ons bij zijn bloedmooie eigen nummer Gelukkig Zijn brengt. Daarvoor zou je toch echt alles geven?

 

Soms krijg je bij een song instant een krop in de keel. Het gebeurde toen we Smog voor het eerst Inspirational hoorden brengen, lang geleden in de Botanique. Jaren later durfden we Bill Callahan te vragen of het nu geschreven was uit het standpunt van de gedumpte of de dumper. Meer dan een laconiek “Hmm, could be both”, kregen we niet. Soms moet een mysterie gewoon blijven bestaan.

 

Dat sterrendom geen garantie is voor een gelukkig liefdesleven, dat kon je al in de boekskes lezen. Maar de breuken van Damon Albarn, Claude Francois, Justin Timberlake en Carly Simon met respectievelijk Justine Frischmann (van Elastica), France Gall (ook wel een beetje van Serge Gainsbourg), Britney Spears (een beetje van ons allemaal) en Warren Beatty (ooit een beetje van Madonna) leverden wel goeie songs op.

 

Ooit een ex gehad die je lp’s kraste vooraleer ze terug te geven? Het overkwam Sting en hij schreeft er met The Police Can’t Stand Losing You over. 

 

Op Sting moet je nog wachten tot Gent Jazz, maar The Streets kun je vanavond gewoon gaan zien in de AB. Een lief hoeft niet, een ticket best wel. Wedden dat Dry Your Eyes een hoogtepunt wordt? 

 

Afsluiten doen we met het intrieste Broken Heart van Spiritualized, inclusief zeemzoeterige toeters, bellen en strijkers. De plaat 'Ladies And Gentlemen We Are Floating In Space' verscheen ook als speciale editie in de vorm van een pillendoos met bijsluiter. Ook letterlijk één van de mooiste cd’s in onze kast.

Excuseert u ons nu even? Tijd om een verse zakdoek te halen.