#Muzikaleschilders - David Bowie - Andy Warhol (1971)

Rocksongs geïnspireerd door een schilder of met een forse referentie naar een kunstwerk. Frida Kahlo opperde ooit dat ze bloemen schilderde opdat ze niet doodgaan. Muzikanten doen ongeveer hetzelfde.

Weinig kunstenaars die zulk een impact hadden op de muzikale wereld als Andy Warhol die één en ander op briljante manier wist te mengen, eerstens als huiskunstenaar van The Velvet Underground, maar later ook als hoesartiest voor Aretha Franklin ('Aretha') of The Rolling Stones ('Sticky Fingers' en 'Love You Live') of John Cale ('The Academy In Peril' en 'Honi Soit') of Diana Ross ('Muscles').

Eigenlijk cirkelde de muziekscene een beetje rond hem. Al zeker in New York. David Bowie's fascinatie voor de popartkunstenaar was allesbehalve een geheim. Hij zou zelfs diens rol spelen in de biopic 'Basquiat' uit 1996.

Op de wonderlijk fantastische lp 'Hunky Dory' zou hij een muzikaal eresaluut brengen dat eigenlijk eerst geschreven was voor zangeres Dana Gillespie, die het nummer in 1971 ook opnam. Maar het zou pas drie jaar later officieel verschijnen op haar lp 'Weren’t Born a Man', een heel andere versie en een stuk verder uitgewerkt en prachtig vertolkt door gitarist Mick Ronson. Bowie's versie is eerder een stuk artpop dat de geest van de kunstenaar beter weergeeft met aan het begin een discussie tussen Bowie en producer Ken Scott over de juiste uitspraak van Andy Warhol.

Oorspronkelijk was het een B-kantje voor Changes, maar ook een live favoriet tot en met 1972 om dan pas opnieuw hernomen te worden tijdens de 'Outside'-tournee van 1995.