#MutantDisco - Lizzy Mercier Descloux - Fire (1979)
Aan het eind van de seventies en begin van de jaren tachtig ontstond in New York een strekking van punkers die ook wilden dansen en zonder veel gene disco, latin, hiphop en wat dies meer zij, voluit omarmden. En dat klonk behoorlijk opwindend, die zogeheten no wave of funkpunk. Salontafel aan de kant en jumpen maar!
Een vreemde eend in de bijt in het New York van de tweede helft van de jaren zeventig, maar wel een Frans eendje dat resoluut een stempel drukte op de mutant disco van die dagen. Want Lizzy Mercier Descloux groeide op in Lyon en Parijs en was mede-oprichter van de Harry Cover-winkel, die een tempel werd voor de Franse punk en van het new wave-magazine 'Rock News' en in die hoedanigheid ontmoette ze en raakte ze bevriend met Patti Smith en Richard Hell bij een bezoek aan New York in 1975. In 1977 verkaste ze zelfs definitief naar New York met haar partner Michel Esteban.
Het ondernemende koppel ging onmiddellijk aan de slag en richtte met Michael Zilkha het label ZE Records op, waarop ze ook haar eigen werk uitbracht: een mini-lp in 1978 en 'Press Color' in 1979 (waarop ook dit Fire stond). Als auto-didact speelde ze het minimalisme binnen het no wavegenre ten volle uit met enkele noten en lijnen, gecombineerd met funky atonaliteit en dansbare ritmes.
De platen verkochten nauwelijks, maar de aandacht voor de live optredens was ruim voldoende om uitgebreid te touren in de Verenigde Staten en Europa, hetgeen ook de aandacht trok van Island-baas Chris Blackwell, die haar volgende plaat 'Mambo Nassou' zou financieren. Opnieuw heel veel aandacht voor Afrikaanse ritmes, artrock, funk en soul en in thuisland Frankrijk werd ze een gevierde ster.
'Zulu Rock' met veel Zuid-Afrikaanse invloeden leverde haar veel krediet op. Ze bleef muzikaal actief tot midden jaren negentig, waarna ze naar Corsica verhuisde om te schilderen en te schrijven. Helaas werd in 2003 kanker vastgesteld, waaraan ze in 2004 zou overlijden. No wave-collega en ZE-labelmaatje Cristina bracht in 2004 een tributenummer uit met de woorden: "Chère copine in adversity / ... / In loving memory of her talent, her courage, and her kindness." Muziek ging voor haar niet over succes, maar eerder over een weigering om grenzen te aanvaarden, genregrenzen, fysieke grenzen of enige andere conventies: “I don’t work in terms of fashions. At the very limit I might contribute to creating them. But that isn’t intentional.”
Mooie, boeiende artieste die veel te vroeg moest gaan.