#MutantDisco - Liquid Liquid - Optimo (1993)

Aan het eind van de seventies en begin van de jaren tachtig ontstond in New York een strekking van punkers die ook wilden dansen en zonder veel gene disco, latin, hiphop en wat dies meer zij, voluit omarmden. En dat klonk behoorlijk opwindend, die zogeheten no wave of funkpunk. Salontafel aan de kant en jumpen maar!

Wat zijn we hier zot van! Extreem zot! Hier zijn destijds dertigduizend exemplaren van verkocht, maar in ons parallel universum zijn er dat dertig miljoen, zo straf vinden we dit. Wij zijn geen dansers, maar als we dit horen, worden we helemaal opgeladen om iedereen pogogewijs onder de voet te lopen op onze weg naar een vierkante meter om gedurende twee minuten en eenenveertig seconden (want zolang duurt dit danswondertje) armen en benen op hoogst ongestructureerde manier ritmisch te ontwrichten. 

Recht uit de no wave-scene uit downtown New York en opgericht door New Yorker Richard McGuire, tegenwoordig vermaard illustrator bij The New York Times, The New Yorker en Le Monde, maar in 1983 oprichter en bassist van Liquid Liquid en eigenaar van één van de meest prominent gesamplede baslijnen ooit met Cavern, dat gebruikt werd voor Grandmaster Melle Mels White Lines (Don't Don't Do It).

Maar hier dus aan de slag met Optimo, een vervaarlijk dansbaar ding dat bijna live werd opgenomen in de studio op de zolder van de Radio City Music Hall in Midtown Manhattan in New York. McGuire over Optimo: “I wanted to capture the songs' rhythms like standing in the middle of four tornados all swirling around". 

Missie geslaagd! Mutant disco par excellence.