Mondingo

Domien Cnockaert (Hooverphonic, Mahler, WWWater) gaat vreemd.

De voorbije dagen kwamen twee leuke releases uit waarop Belgische bands elektronica aan wereldmuziek koppelen. Het Brusselse Hun Hun bracht een vijf songs tellende ep uit op Bandcamp met daarop vijf songs gebaseerd op Turkse b-films en Mondingo, het nieuwe project van Domien Cockaert mixtt swingende exotische klanken op speelse manier met moderne synths op ‘We Are, Aren’t We?’

Die ep begint met de gelijknamige track die Oriëntaals klinkt, maar tegelijk hypermodern zoals bijvoorbeeld Faces On TV of Warhaus. Kopzang à la Tamino kronkelt door woestijnzand terwijl gortdroge trommels het ritme aangeven en fluitjes de geest helemaal uit de fles halen. Dit belooft een fijne trip te worden!

En dat klopt ook, want de Road To Tibet is even kronkelig en zit vol verraderlijke verzakkingen, maar tapt verder uit hetzelfde zoete vaatje. Maar dan komt de reeds gekende single Bonfire. Daarin blijven de fluitjes achterwege, ten voordele van verleidelijke synthsklanken en zien wij beelden van buikdanseressen achter een rode voile.

In Lullaby Of Lybia steelt een krassende trompet de show, al doen de weelderige strijkers ook hun stinkende best om hun deel van de aandacht op te eisen. De gelijkenis met Tamino is hier nog treffender, maar terwijl die altijd hyperserieus klinkt, durft Cnockaert ook met humor uit te pakken.

Dat doet hij op de afsluitende salsa Chicken Masala. Eerst weerklinkt een Spaans gitaartje, vervolgens wat shakers en percussie en dan worden alle heupen losgegooid en declameert Cnockaert onsamenhangende “nonsens” als “Hakuna Matata”, “guacamole” en uiteraard “chicken masala”. Wie hierbij geen brede glimlach aan zijn mondhoeken voelt trekken, is rijp voor de psychiater.

Wij zijn alvast zo wild van dit debuut van Mondingo dat we hem prompt tot vi.be van de maand uitroepen. De finale van Sound Track, de talentenjacht van Poppunt haalde Mondingo niet, maar wij hopen nog veel van hen te horen.