Mogwai - Central Belters
Achtergrond
Plaat na plaat beweren dat het Schotse Mogwai het stadium postrock al lang ontgroeid is, is ook maar zoiets als zitten aan een pot bessen zonder er confituur van te durven maken. Neenee, zwarte piet is zwart en Mogwai is de band van de lange, instrumentale gitaarcreaties. Het is enkel het vastgeroeste karakter dat het genre wordt verweten, dat dit vijftal keer op keer weerlegt. Laat het de ambitie van deze monsterlijke verzamelaar zijn om dit aan te tonen.
De driedubbele verzamelplaat moet een overzicht bieden van twintig jaar Mogwai. Een bloemlezing die acht studioplaten samenvat, verrijkt met obscuur materiaal en demotapes. Een fan zou van minder gaan likkebaarden. Hoe een band, die ooit een album als ‘Come On Die Young’ uitbracht, zichzelf toch bewust blijft tegenspreken.
De eerste twee cd’s van ‘Central Belters’, genaamd naar de Central Belt - het noordelijke deel van de Schotse Laaglanden – bieden een chronologisch overzicht van het werk van dit monsterlijk artrockcollectief. Zoals voor velen geen geheim, schippert dat van uitwaaiende, overdonderende postrock met een opbouwende bombastiek van onweerdrums en gierende gitaren tot dromerige, neoklassieke sfeerprenten waarin piano en soms zelfs fluisterzang de hoofdrolspelers zijn. Die laatste steken prominent de kop op bij de fabuleuze plaat ‘Mr Beast’, waarvan zomaar eventjes vier tracks overgenomen zijn. Een van de meest fenomenale prenten waarmee Mogwai op deze manier scoort, is het heerlijk ontroerende Half Time van de soundtrack ‘Zidane: A 21st Century Portrait’: een desolaat ronddolend toetsenthema wordt geruggensteund door een onderbouw van vibrerende gitaartremelo’s en samen klimmen ze op tot een trots geheel, om nadien langzaam terug te sterven.
Toegegeven, drie schijven vol melodieuze schoonheid en zweverigheid is al even bombastisch als sommige individuele tracks van dit combo zelf. Bijzonderheden als Devil Rides, een b-kantje van de Batcat-single waarop Stuart Braithwaite aan de micro plaatsneemt (met twijfelachtig resultaat) of D To E, dat enkel op de US Tour-ep verschenen was en waarin trompetten de broeierige ondergrond van gitaren versterken, zorgen gelukkig voor wat extra variatie en rijkdom.
De derde schijf met zeldzame tracks en hebbedingetjes is dan ook de noodzakelijke aanvulling, maar bieden op muzikaal vlak niet erg veel meerwaarde. Het doet alleen maar meer naar adem happen nadat meer dan drie uur instrumentale richesse gepasseerd is.
De afsluiter van deze driedubbele verzamelaar, een meer dan twintig minuten durend My Father My King, vat het allemaal samen: Mogwai is heer en meester in het maken van intense, opbouwende muziek. Het is niet voor niets dat de band gevraagd is voor tal van filmsoundtracks. Het muzikale palet dat varieert van melancholisch tot woedend, heeft echter zijn beperkingen. Zowel vrienden als vijanden krijgen gelijk. Deze verzamelaar toont aan dat de Schotten al twintig jaar zorgen voor consistentie, maar wie geen zin heeft in en stevig stuk postrockgitaren of atmosferische noise, is er meteen aan voor de moeite.