#MitchellFroom - Triggerfinger - Colossus (2017)
De naam Mitchell Froom zal bij sommigen een bel doen rinkelen en bij veel anderen een oprecht “Que?!”. De kans dat u een welluidende productie van deze Amerikaanse producer uit California in de platenkast hebt staan, is nochtans relatief groot. We zoomen een weekje in op deze klepper met een fors stel oren aan zijn hoofd.
En ja hoor, ook Belpoppers genoten van de wonderlijke productietengels van de heer Froom. Want in 2017 mocht het daverende trio Triggerfinger diens productionele visie en leiding ervaren.
Drummer Mario Goossens op 3voor12: “Mitchell Froom heeft niet specifiek veel voor onze muziek gedaan". "Hij is meer een motiverende coach en hij wil niet per se gelijk hebben. Hij reikt dingen aan”, vult zanger-gitarist Ruben Block aan. “Hij is ook niet zo emotioneel verbonden met de nummers als wij, want wij leven er al een half jaar mee voordat we met die liedjes de studio ingaan. Soms zat hij er heel dicht op en soms nam hij daar wat meer afstand van. Af en toe zei hij: 'Waarom proberen we dit niet op een andere gitaar of een andere snaredrum?" Als wij dan twijfelden' zei hij: 'Kijk, dit klinkt cool'. Niet om gelijk te krijgen, maar om je vertrouwen te geven om coole shit te maken. Hij liet het dan open om jezelf daarmee te verzoenen of niet. "En als je zelf met een idee kwam, dan had hij zoiets van: prove me wrong. Als jij een beter idee hebt, laten we dat dan doen. En soms kwam daar wat uit, dat Mario zei: 'Laten we toch die andere snare proberen.'"
Mario: “Het is niet zo dat hij iets manipuleert. Integendeel, hij voelt het heel goed aan.” Ruben: “Dat iemand met zoveel muzikale ervaring nog de capaciteit heeft om met de naïviteit van een tiener te spelen met die muziek. Froom benadert alles heel open. Hij heeft heel veel keyboard gespeeld op het album, maar het is geen keyboard-album geworden. Die keyboardpartijen geven kleur en versterken een nummer.”
Ook vermeldenswaard is de "running mate" van Mitchell Froom in de persoon van Tchad Blake (ook geen onbekende naam voor hoeslezers) die steevast de studiotechniek voor zijn kundige rekening neemt. Hij is meestal ook verantwoordelijk voor de ongewone dingen die op de band raken zoals buizen, vuilnisbakken of andere niet-instrumentale doch interessante items, die toch een wezenlijk onderdeel kunnen worden van een nummer.
Wij kiezen voor het titelnummer dat intro en baslijn lichtjes leende van Isolation van Joy Division, maar voor het overige de eigen stuurse en loeiharde Triggerfinger-weg op gaat.