Middle Kids en de Belinda Carlisle-crush

Column

Voor één keer kon (jg) zich niet beheersen, moest hij zijn jeugdcrush schaamteloos kanaliseren in de vorm van een wel heel persoonlijke recensie. Maar (jg), die mag dat.

Middle Kids is groot geworden als voorprogramma van Cold War Kids. Klinkt toch een beetje vreemd, niet? In elk geval heeft het Australische trio al snel stevige omeletten gebakken. Labels als Domino of EMI als ruggensteuntje hebben, vijf jaar na de eerste gezamenlijke, muzikale noten en een najaarstournee programmeren, die zowel Europese grootsteden als het Noord Amerikaanse rijk bestrijkt. Of Elton John die een liedje van je brengt als toegift op zijn concerten. Dat heet “rollercoaster”. De reden? Zet u even een stapje met me mee terug in de tijd?

Ik geef toe: ik was één van die jochies die als tiener een geweldige Belinda Carlisle-crush had. Passie? Ja. Schaamte? Nee. Dus wanneer ik stel dat Middle Kids een prettig hoog Belinda-gehalte heeft, mag u dat beschouwen als een kanjer van een compliment. Het moet te maken hebben met dat typische hoge stemtimbre, die aanstekelijke poptrucjes overgoten met een pittig snuifje rockkruiden, die mooi opklimmende meezingrefreinen, die onderwerpen des levens – des liefdes, zo u wenst … Passie dus. Ja, ik ben volmondig fan van dit dozijn Middle Kids-debuutsongs.

Het verschil met  - mogelijk zelfs de meerwaarde ten opzichte van - mevrouw Heaven-Is-A-Place-On-Earth”? ‘Lost Friends’ ambieert niet meer hits dan songs te bevatten. De plaat knuffelt en aait, maar doet dat spontaan en zonder commerciële druk (EMI, quoi?). Een veegje country, een tikkeltje kampvuurliefde, het mag, maar hoeft niet. De openscheurende gitaren aan het eind van opener Bought It komen dan ook over als natuurlijke, creatieve input. Of zoals de pers het graag bestempelt: “indie”. In elk geval niet als de commerciële logica zelve.

Niet meer helemaal mee? Ik heb even getest of dit album enige slijtage vertoont door het driemaal integraal na elkaar te beluisteren. Raad maar. Die hoge keelzang gaat nooit enerveren en de songs blijven verrassen in tekst en detail. Check hoe chanteuse Hannah Joy - die naam … even terugkrabbelen wat betreft die commerciële ingesteldheid - in On My Knees vocaal echt op de knieën gaat, de smekende stem tegenover volle rockarrangementen. Finesse en hard versus zacht. Meermaals gaat dit nieuwe, Australische popwapen ook met de piano te werk, een garantie voor extra emotie en diepgang. Meer nog: in intermezzo Hole anderhalf minuutje openhartig met enkel piano en miss Joy. Oprecht, broos.

En dan die afsluiter. Enigszins vanuit de hoogte. Titel: So Long, Farewell, I’m Gone. Een laatste keer de rockregisters open. Zoals Belinda het ook zou hebben gedaan. Soit. Ik ga de vergelijking niet meer maken. De kans dat u als luisteraar bij dit voortreffelijke debuut stevig de wenkbrauwen fronst bij deze vergelijking of als Middle Kids-fan mijn naam op de blacklist hebt gezet, is meer dan reëel. U heeft allicht zelfs meer dan gelijk. Maar die zeldzame ziel die stiekem deze Carlisle crush met mij durft te delen, zal nu genieten en gniffelen. Daar ben ik van overtuigd. Je bent mee, he?!