MGMT - Late Night Tales
Achtergrond
Mixtapes zijn bijna zo oud als de popmuziek zelf. En al even lang willen fans en journalisten weten wie vroegere en huidige popsterren beïnvloed heeft tot grootse en minder memorabele prestaties. Het concept van de ‘Late Night Tales’-reeks is dan ook even simpel als geniaal: een dj of band kiest zijn favoriete laatavonddeuntjes. Nadat Midlake eerder dit jaar aan zet was, kon het gewoon niet meer lang duren voor ook MGMT in zijn collectie mocht duiken.
Wat MGMT bijeenharkte, is zoals te verwachten eclectisch, melodisch en niet zelden voorzien van een gewichtloos sfeertje. De compilatie is daarenboven nog eens erg erudiet ook. Of liggen de schijven van The Great Society, Charlie Feathers en Cheval Sombre bij u wekelijks op de draaitafel misschien? Afgaand op MGMT’s eigen werk, hadden we gegokt op T. Rex, Jefferson Airplane, The Mama’s & The Papa’s, vroege Pink Floyd, nummers die geproduceerd werden door Brian Eno - we mogen al eens lachen, toch? -… Het draaide anders uit.
Pas op, niet alle namen op de playlist werden opgevist uit de obscure archiefkelders van de muziekgeschiedenis - al zijn alom gekende bands en artiesten als Suicide, The Velvet Underground, Julian Cope, Spaceman 3 en The Durutti Column in de minderheid. Er valt dus heel wat te ontdekken in de platenkast van Andrew VanWyngarden en Ben Goldwasser. En dat “heel wat” situeert zich ergens tussen psychedelische folk en de gedurfde uitstapjes van een batterij postpunkbands, niet zelden van Britse oorsprong.
MGMT’s ‘Late Nights Tales’ begint echter met een uitzondering: de fonkelende shoegaze van ninetiesband Disco Inferno (Can’t See Through It). Love You Girl (The Great Society) zorgt voor een eerder gedateerd vervolg. De stoffige stem en het blokfluitmelodietje zijn niet van deze tijd, maar de song is best genietbaar en brengt zelfs wat Jefferson in de mix - The Great Society was een vroege band van Grace Slick.
Wie zich ooit afvroeg waarnaar MGMT’s Song For Dan Treacy (‘Congratulations’) verwijst, krijgt een clue op ‘Late Night Tales’. Treacy is namelijk de kopman van de Britse formatie Television Personalities. Van hen selecteerden de New Yorkers Stop And Smell The Roses. Television Personalies was ooit kortstondig support act voor David Gilmour, tot de band op het podium stond te zwaaien met het adres van Syd Barrett. Aardig detail: drie jaar eerder, in 1981, brachten ze de single I Know Where Syd Barrett Lives uit.
Drie hoogtepunten maken van MGMT’s compilatie een niet te missen album. Zo is er de songreeks die loopt van Ocean (The Velvet Underground), over Red Indians van Felt (een eigenzinnige Morricone-achtige instrumental) en het melancholische Laughing Boy van Julian Cope, tot het buitenaardse For Belgium Friends van The Durutti Column.
Dave Bixby, die in 1969 het nagenoeg onvindbare ‘Ode To Quetzalquatl’ uitbracht, zorgt met zijn Drug Song voor het meest aangrijpende moment van de plaat. Hij bezingt er zijn spijt over een uit de hand gelopen verslaving. De Nieuw-Zeelandse trots The Chills imponeert met Pink Frost. Het nummer ruikt naar krautrock en heeft wat weg van een fel bedaard Sonic Youth, maar de sound is volstrekt uniek. In zijn thuisland was Pink Frost zelfs een kleine hit.
Bij tachtig minuten hallucinogene muziek is het gevaar op overdosis echter niet gering en niet elk nummer laat een diepe indruk na. Toch is MGMT’s ‘Late Night Tales’ een voltreffer, die ook bij daglicht vlot naar binnen gaat en met veel liefde en zorg in elkaar werd geknutseld.
22 oktober 2011