Met Balthazar naar Rock Werchter

Achtergrond

In praktijk telt Balthazar vandaag zo goed als zeven groepsleden. Geluidsman Filip en op zijn manier ook tourmanager Didier zijn bijna volwaardige leden van de band. Of zo voelt het toch aan voor buitenstaanders zoals wij.

Met Balthazar naar Rock Werchter



Wanneer er wordt gediscussieerd over de samenstelling van de setlist wordt de mening van Filip net zozeer op prijs gesteld als die van eender welk ander lid van de band. Al relativeert Filip dat zelf meteen: ‘Mijn mening is van geen tel, hoor. Ik geef ze maar, omdat ik het niet kan laten, maar het komt mij niet toe om iets te willen doordrukken’. En Didier ontpopt zich na zijn meer dan volle dagtaak als tourmanager regelmatig als voortrekker en ‘Gentil Organisateur’: hij animeert dode momenten, regelt nog wat extra passen voor last-minute opgedaagde vrienden, helpt de reeds genoemde discussie over de setlist beslechten of imiteert tot algemeen vermaak – en bijzonder trefzeker – een ingezongen boodschap op het antwoordapparaat van zanger Johannes Genard van ‘School is Cool’. Het is ons een raadsel waar hij al die energie vandaan blijft halen.

Eenduidige communicatie is een van de troeven van Didier. Wanneer we de laatste call-sheet ontvangen, voor we naar Werchter vertrekken voor de eerste van vier festivaldagen, windt Didier er geen doekjes om: “Film crew embedded. Wanneer door de fimcrew een van de groepsleden te laat verschijnt voor de bus call, is het gedaan met de filmcrew”, staat er te lezen. Duidelijke afspraken maken goeie vrienden. En Didier laat zelden iets aan duidelijkheid te wensen over.

En dat doet de mevrouw die als een pitbull de achterkant van het hoofdpodium bewaakt ook niet. Het is nog geen twee uur ’s namiddags, wanneer we samen met regisseur Wouter Bouvijn en fotograaf Thomas Nolf even de zijtrap naar het podium opschuifelen. Op het moment dat iemand z’n smartphone bovenhaalt om een flightcase te fotograferen, gaat de doos van Pandora – no pun intended - open en dalen duizend plagen over ons neer. De dag is nog niet goed begonnen of er wordt al gedreigd met het intrekken van onze accreditaties. Gelukkig heeft Didier het incident opgemerkt. We krijgen ook van hem een standje en een ‘slap on the wrist’, maar we mogen ons laminaat houden en ons werk doen.

Ook de band is intussen aan z’n Werchter-dagtaak begonnen. Voor en na het optreden in The Barn staat er een ploegentijdrit aan interviews en promoverschijningen op het programma. Een gouden plaat uit de handen van de PIAS platenbaas, een interview door het promoteam van Bose, interviews met Jim, Studio Brussel, De Morgen, VRT nieuws, …

De meeste promoverplichtingen nemen Jinte en Maarten voor hun rekening. Het duo lijkt in de wieg gelegd voor dit deel van de job. Dat viel ons trouwens ook al op in 2010. Ze staken net de neus aan het venster, maar de manier waarop ze toen het hoofd boden aan de verzamelde Belgische pers op jacht naar ‘the next big thing’, was indrukwekkend: cocky, zonder arrogant te zijn, afgemeten zonder blasé te klinken, en totaal niet onder de indruk van de omstandigheden.

Vandaag gaat het er wel een stuk speelser aan toe. Het frontduo heeft zo z’n eigen manier om de sleur van negen opeenvolgende interviewsessies – en dus negen keer bijna dezelfde vragen – om te gaan. Met stip op één: ‘Wat betekent het voor jullie om hier te spelen?’ En, op enige afstand, als verdienstelijke nummer twee: ‘Gaan jullie iets speciaals doen?”

Om beurten spelden Jinte en Maarten de interviewer van het moment wat op de mouw.  Over verborgen boodschappen over het Belgische koningshuis in de clip van ‘Do Not Claim Them Anymore’, bijvoorbeeld. ‘Hebben jullie je speciaal voorbereid op Werchter?’ ‘Jazeker’, luidt het antwoord, ‘We hebben twee weken alleen maar appels gegeten. Op de achtergrond zien we diepe denkrimpels in het perfect gescrubde voorhoofd van Sean D’Hondt: ‘Hoe is het mogelijk dat gasten met zò weinig tatoeages zò veel succes hebben’. Life is a bitch, Sean.

Een kwartiertje voor de show starten aan de achterkant van het podium de pre-gig rituelen. Christophe roffelt geconcentreerd de drumsticks warm op de zijkant van een flightcase. Jinte overschouwt de troepen en vergelijkt nog even de zonnebrillen. ‘We hebben allemaal brillen cadeau gekregen van Ray-Ban. Bèrecolle brillen, maar we moeten nu wel opletten dat er geen twee van ons met net hetzelfde model op het podium staan, natuurlijk’.

Patricia ziet er vlak voor het concert net iets gespannener uit dan we van haar gewoon zijn. Toch nog zenuwen? Patricia: ‘Pfff, niet écht zenuwen, maar dit is toch speciaal. Dit is geen publiek dat er ons ‘bij pakt’. De 14.000 man in The Barn komen speciaal voor ons. Plus, we hebben sedert kort onze eigen man mee voor de podiumtechniek, Pieter. Hij doet dat heel goed, maar het is een nieuw gegeven. Als je zelf je micro op de juiste hoogte gezet hebt, dan is dat nog net iets anders dan wanneer iemand het voor jou doet. Dus da’s een beetje wennen, en dat voert de spanning wel wat op’.

Balthazar kwam, zag en overwon in Werchter, dat weten we intussen. Met de vingers in de neusgaten, zelfs. Tijdens de eerste echte zomermaand van 2013 bewees Balthazar alvast dat klasse altijd bovendrijft, en dat ze in de zelfs in de meest uiteenlopende omstandigheden meedraaien in de top van het klassement. Werchter was eigenlijk geen festivaloptreden maar een soort van clubshow. In een club die groter is dan Vorst Nationaal, weliswaar. In Arras en Hérouville werd er in heel andere omstandigheden gespeeld. Daar hadden ze niét de onverdeelde aandacht van het publiek en moesten ze het opnemen tegen hitte, namiddagloomheid en andere zomerse kwaaltjes. In de strijd om het geel moesten ze in Werchter alleen The National laten voorgaan, tijdens het Beauregard Festival alleen Nick Cave.

De beelden die werden gemaakt mogen we jammer genoeg momenteel niet publiceren.

Een volledige fotoreportage van deze trip vind je hier.

26 juli 2013
Peter Lissens