Met Balthazar naar Arras

Achtergrond

“Hier! Op damusic.be” … ‘we praten met Wouter, Jinte, Patricia en Christophe … ', citeert Balthazar bassist Simon Casier. Het is 14 uur in de namiddag in Arras. We zitten in de bijzonder ruim bemeten openlucht-backstage van het Mainsquare festival en Simon drukt ons met de neus op een serieuze lapsus in een van de eerste telegramberichtjes die we doorstuurden. Met het schaamrood op de wangen sturen we een snel-snel een correctie door naar de hoofdredactie.

Gelukkig blijkt de bassist niet rancuneus. We worden zelfs geselecteerd voor z’n all-star petanque-team. We nemen het op tegen Maarten Devoldere en regisseur Wouter Bouvijn. Maar voor de ‘clash der titanen’ een aanvang kan nemen, dient elk team een passende naam te kiezen, en dat heeft enige voeten in de aarde. “Een goeie naam is belangrijk’, vindt Maarten. Wouter heeft net een bronzen ‘Student Academy Award’ gewonnen, en dus passeren voorstellen als the ‘Hollywood Rock Studs’ en ‘The Hollywood Golden Record Winners’ de revue. ‘Hollywood Porn Stars’ bestaat jammer genoeg al. “Hebben jullie al iets?” vraagt Maarten. ‘Team Simon” antwoordt Casier droog. Waarna zijn ploeg de tegenstand verplettert met een uitgekiende combinatie van ‘tirs’ en ‘pointes’.

Het is bloedheet in Arras en er heerst een mild-landerig ‘wat gaan we doen’-gevoel. De omstandigheden zijn helemaal anders dan in Werchter. Er is de hitte, er wordt vrij vroeg in de namiddag gespeeld, op de wei, en er is – bij band én publiek veel minder gelegenheid om spanning op te bouwen. Dus wordt de setlist op z’n kop gezet, uitgebeend en aangepast aan de temperatuur en de omstandigheden.

Er worden titels opgeschreven. Simon noteert, schrapt, puzzelt en fotografeert de verschillende ‘definitieve’ lijstjes met z’n smartphone en stuurt ze door.  Tijdens de lunch woedt de discussie hevig door. Jinte gaat even apart zittten voor wat geconcentreerd puzzelwerk.

Voor gepriviligeerde buitenstaanders zoals wij is Balthazar een heerlijke groep om van nabij te volgen. De verschillende persoonlijkheden van de bandleden zorgen zowel op als naast het podium voor spektakel. Jinte heeft weinig echte helden. Hij lijkt zeer doelgericht op zoek te gaan naar ontdekkingen, geluiden, inspiratiebronnen die tot nieuwe ideeën kunnen leiden. Maarten’s helden zijn vooral lyricists als Cohen of Dylan. Of schrijvers: “Het laatste boek van Jeanette Winterston moet je eens checken”. Violiste Patricia is stijlvol gereserveerd, en laat slechts af en toe wat in de kaarten kijken. Patricia: “drummen, dat heb ik altijd wel al willen doen…” Maarten: “Drummen? Ja, zou jou dat liggen?” Patricia: “Die squeek-squeek’ van mij is toch heel ritmisch?”

Simon en drummer Christophe Claeys hebben van thuis uit een brede muzikale basis meegekregen. Toen we ooit met de groep meereisden naar New-York was ‘The Dakota Building’, waar John Lennon woonde en werd vermoord een verplichte stop voor Simon – hij liet er zelfs een plectrum achter. Christophe praat met aanstekelijke passie over de vreugde van het ontdekken van nieuwe, verrassende bands, over het optreden van The National in Werchter en de festival-overdrive-modus waarin die groep tegenwoordig opereert. Over de tijd dat Gent ‘het nieuwe Antwerpen was,  over vroege dEUS, Rudy Trouvé en over drummer Eric Thielemans die tegenwoordig samen met Trouvé in Tape Cuts Tape speelt.  Christophe was in de beginjaren van Balthazar niet alleeen drummer maar – vanwege toen de enige met een rijbewijs – ook zo’n beetje tourmanager en chauffeur. De uren onderweg in de camionette werden –uiteraard – doorgebracht met muziek. Christophe: “Ken je dat? Je steekt een cd in, iemand vraagt wat is dat – ah, da’s  Nick Cave. Iemand anders zegt: hier moet je zeker ook eens naar luisteren …”

Plots is het tijd voor de change-over. Balthazar speelt binnen minder dan een kwartier en op onze frèle schouders rust de taak om Patricia’s ‘in ears’, de ‘monitoroortjes’ af te leveren. Op een drafje naar het podium, dus. Onderweg worden we ingehaald door Maarten die zich ook heeft laten verrassen en er stevig de pas in zet.

Wij vinden, zoals reeds eerder gezegd de ‘dayversions’ van Balthazar een schot in de roos. Een lichtbevreemdend begin met Lion’s Mouth, verrassende, wat lichtvoetiger opbouw, Blood Like Wine zowat in het midden van de set, de heerlijke dylanesque pop-met-een-barstje in van Sinking Ship  als nieuwe en onverwachte showtopper. De perfecte Balthazar showcase voor een zomers festivalpubliek dicht bij huis of in den vreemde.

Na het optreden vonkt het even. Zoals altijd wordt er kort en krachtig nagekaart over de show en de nieuwe set heeft binnen de groep – op Simon na – nog geen overtuigde fans. Christophe, Patricia en tourmanager Didier blijven hangen om vanuit de coulissen het optreden van Haim te bekijken. Maarten wil weten of er vandaag nog iets interessant te ontdekken valt, hier in Arras. “Enter Shikari”, zeg ik, “een onwaarschijnlijke mix van metalcore, een Mike Skinner-achtige rapper, doom, trance, techno, … tegelijkertijd zéér fout en zéér fascinerend”.  Maarten maakt een ‘mental note’ en gaat later die avond inderdaad mee naar Enter Shikari kijken, nadat hij zich eerst een klein uurtje naar eigen zeggen ‘goed geamuseerd’ heeft bij Green Day. 

Even hadden we er nog aan gedacht om ook nog Biffy Clyro te vermelden als ‘mogelijks interessant’. Dat we dat toch maar niét deden, bleek achteraf bekeken een van onze gelukkigste ingevingen ooit.

De beelden die werden gemaakt mogen we jammer genoeg momenteel niet publiceren.

Een volledige fotoreportage van deze trip vind je hier.