Max Majorana

Achtergrond

Voor we weer met een kater, vetter dan Garfield, de afgevallen naalden van de kerstboom uit ons vast tapijt zitten peuteren en ons nog amper kunnen herinneren welke goede voornemens we op nieuwjaarsnacht weer tegen beter weten in hebben gemaakt, hebben we voor u nog een hele resem eindejaarslijstjes van onze redacteurs en echte would-be BV's.

Max Majorana

Hij is Hollander. Maar daar staat tegenover dat hij programmeur van het PopMonument-festival in Bergen-op-Zoom is. En dat festival haalde dit jaar de Brabant Erfgoed-prijs binnen. Of dat met hem te maken heeft, is onduidelijk. Geen Guided By Voices in zijn lijstje dit jaar, maar hij blijft de band wel voor eeuwig verknocht. Trouwens, ook zonder GBV viel er genoeg te beleven in 2015.



De beste van het jaar.

1. Ought – 'Sun Coming Down'
2. Naive Set – 'Dragon'
3. Destroyer – 'Poison Season'
4. Protomartyr – 'The Agent Intellect'
5. Unknown Mortal Orchestra – 'Multi-love'
6. Rats On Rafts – 'Tape Hiss'
7. Viet Cong – 'Viet Cong'
8. De Kliko's – 'De Kliko’s'
9. Jessica Pratt – 'On Your Own Love Again'
10. Die Nerven – 'Out'

Amai, dat kon beter!

‘Fading Frontier’, de dit jaar verschenen plaat van Deerhunter, werd naar mijn idee wat te snel en gemakkelijk de Hemel in geprezen. In eerste instantie maakte ik me daar zelf ook schuldig aan. Dat Bradford Cox en de zijnen, voor wie ik overigens een groot zwak heb, zich telkens vernieuwen blijft evident. Ditmaal doet de - op enkele nummers na - veel te vrijblijvende, suf kabbelende plaat echter onrecht aan dat narratief. Cox klinkt zeer ongeïnspireerd en Lockett Pundt durft in Deerhunter nog altijd niet het nodige hooi op zijn vork te nemen. Resultaat: aspirinepop voor kalenden. 

Mocht ik de tijd kunnen terugspoelen

Cassettebandjes terugspoelen geeft een prettig gevoel; je drukt een knop in en er verstrijkt tijd, dat hoor je aan het gezoem. In het echte leven spoel je helemaal niets terug en gaat alles altijd maar gewoon weer verder.
Maar cassettes die weer hip worden? Kan iemand me dat uitleggen? Is het de geluidskwaliteit? Kom op. Het handzame formaat? Of toch dat “gewoon wel vette” fingerspitzengefühl? Ik tast in het duister. Het is hoe dan ook duidelijk dat de cd inmiddels de minst aanzienlijke, fysieke drager van muziek geworden is. Ik neem mijn verlies. Maar mocht ik de tijd kunnen terugspoelen, dan zou ik de Amsterdamse band Apneu proberen overtuigen hun ‘Tore It Up / Wrote A Letter’-ep op 7-inch uit te brengen.

U hebt deze toch gezien?

Straf live

1. Kamasi Washington – TivoliVredenburg (Le Guess Who?), 21/11/2015
2. Arifa – Verkadefabriek, 08/03/2015
3. Twerps – OT301, 14/05/2015
4. Jonny Greenwood & The London Contemporary Orchestra, Best Kept Secret, 21/06/2015
5. Jeffrey Lewis & The Jrams – Paradox (Incubate), 14/09/2015
6. Tenace Orchestra – Het Bos, 19/03/2015

In de marge

“Mijn vader is een half jaar geleden overleden. Ik geloof niet dat je pas volwassen wordt als je ouders er niet meer zijn – echt volwassen word je nooit.” – Michel Houellebecq, 2000, Platform.

Ik bedank mijn koppige, lieve vader voor een traumatische gebeurtenis ergens rond de millenniumwissel. Het geluid van de televisie (TMF) stond loeihard. Alles pleitte  voor de buurman toen deze aan de voordeur stond om over het lawaai te klagen. Na het zien van de videoclip van The End Is The Beginning Is The End wisselde ik mijn toenmalige lievelingsband Skunk Anansie in voor de Smashing Pumpkins.

Muziek is beter in verenigen dan uiteendrijven. Dat moeten we onthouden.  

Coming up

The Phoenix Foundation verdient het om ook in Europa wat meer luisteraars te krijgen. De groep uit Nieuw-Zeeland is nu al een jaar of tien op zoek naar het perfecte popliedje en kwam dit jaar op ‘Give Up Your Dreams’ weer een paar keer akelig dicht in de buurt. In het kielzog van lichtpsychedelische groepen als Caribou en Tame Impala werd het maar eens tijd dat ook The Phoenix Foundation doorbreekt.

21 december 2015