#MarrKiest - Brian Eno - Needles In The Camel’s Eye (1973)

In de vakantie mag het tempo ietsje losser en maken we graag gebruik van andere bronnen. Daarom mag ex-Smith Johnny Marr zijn favoriete platen aanprijzen, zoals hij dat in een recente Record Collector deed.

Johnny Marr leerde deze pas kennen een paar jaar nadat de plaat uitkwam en net voor de punk losbarstte. Hij maakte er een punt van om rond te hangen met de interessante kids, die meestal ouder waren en die hem warm maakten voor een lijstje lp’s in de categorie “must-have”. 'Here Come The Warm Jets' was daar eentje van.Hij zat bijna in iedere collectie van de interessante kids: “I’d be sitting around getting stoned in the afternoon and it just felt like I knew it, even though it was a few years before I bought it”. In termen van de rockencyclopedie was het volgens Marr een soort geboorte van het postmodernisme.

Zonder deze plaat was het weinig waarschijnlijk geweest dat groepen als Wire of Subway Sect of zelfs The Buzzcocks zouden ontstaan zijn. Het is één van die platen die de studio als een instrument behandelden, Eno's "ding". Op Needles In The Camel’s Eye laat hij zich helemaal in zijn eentje gaan, terwijl hij binnen Roxy Music één van de vijf leden was. Je kan er met enige goede wil al Talking Heads in horen of elementen die David Bowie in zijn Berlijnperiode zou toepassen in zijn eigen werk of op 'The Idiot' van Iggy Pop.

Brian Eno was bijna per ongeluk dingen aan het uitvinden: “If I had to come up with a term for it, I guess it would be ‘assemblage’ wich is really the way we make records now, fifty years later. Nowadays if someone is trying to be art rock, we know so much that it’s contrived from the start. It’s too knowing, whereas this is just someone being an artist. It’s not weird for the sake of it, it’s just brilliantly off-kilter.”