#MarkLaneganKiest - The Velvet Underground - Ocean (1969)
Hij is er helaas niet meer, maar we brengen een week onze favoriete gruizige bard in herinnering: de favoriete platen van Mark William Lanegan (Washington, 25 november 1964 – Killarney, 22 februari 2022).
Heerlijk dat iemand nog eens The Velvet Underground naar boven spit. Lanegan: “This live version is the one I fell in love with. Actually at first I fell in love with the panties on the album cover. There’s really no magic to it. This live version is long and it’s good. On that record Lou Reed famously refers to band member Doug Yule as ‘my brother, Doug’. Wich is why I always introduce my bandmate Aldo Struyf as ‘my brother, Aldo’. But I think I prefer John Cale’s catalogue to the Lou Reed catalogue actually.”
En dat werk is Ocean. Negeer dus even de ruwe en kant-en-klare versie op 'VU', ga direct naar 'Volume II' van 1969 – 'The Velvet Underground Live'. Die versie is monumentaal, gestoord en beladen met de vlijmscherpe intensiteit van Velvet. En het is psychedelisch in de beste zin: het presenteert een visie op de wereld die existentieel overweldigend is. Wat niet wil zeggen dat de Velvets dol waren op psychedelica en trippy visioenen van kleur en liefde. Dit is het verontrustende einde van het drugsspectrum. Nu hebben de meeste medicijnen een kleine waarde of bijproduct dat af en toe samengaat met visie (behalve crystal meth) – en de Velvets waren grote snelheidsgebruikers (daarom herhaalt Ocean zich in de coda).
Maar wij vinden het leuk dat zelfs snelheid zo'n huiveringwekkende poëtische visie op de wereld kan inspireren: “Earth is a hollow head / part of a bigger head / It nearly drives me crazy / Insects are evil thoughts / Thought of by selfish men / Here comes the waves down by the shore / Washing the eye of the land / that has been / down by the sea.” Waanzin en de zee verspreidden zich wijd en diep als een hallucinatie zo groot als de wereld, mogelijk een middel om de kleinheid van de mens en het bewustzijn uit te wissen. Het land is een oog, de oceaan de schoonmaker en de nacht mogelijk het deksel dat alles bedekt.
De kleine gedachten van de mens als een parvenu van waanzin en kwaad in vergelijking met de grotere waanzin van de wereld. En een poëtische aanval op die waanzin; een boos en wanhopig ontslag. Dit is het soort symboliek dat zelden wordt geëvenaard. Hoewel er natuurlijk geen openlijk samenhangende bedoeling of duidelijke verklaring in zit (het vermoeden bestaat dat Lou af en toe slordige rijmpjes maakte, simpelweg omdat ze rijmden). Toch is dit heavy rock - op zichzelf heeft het de kracht om te verstoren.
Mooi is ook de manier waarop de bekkens van Mo Tucker naar binnen rollen en crashen als terugkerende golven evenals de diepte van de drop-D-stemming op de gitaren. Ocean is als een duister visioen van de wereld, de poëtische sleutel tot een verontrustende perceptie van de menselijke realiteit, net als goede decadente poëzie. Het is perfect gecombineerd met het lichtere plezier van het eveneens repetitieve What Goes On. Vang ze allebei op '1969'. Vergelijk het met de versies van Heroin en voel de rillingen.