Madou - Ronquières

Oudere lezers weten het nog wel: niet Laïs maar RUM was ooit verantwoordelijk voor de eerste folkboom in Vlaanderen. En uit die band groeide nog een fenomeen.

Madou zou uiteindelijk maar twee jaar leven en één album en drie singles uitbrengen, maar de groep van multi-instrumentalist Wiet Van de Leest, Vera Coomans en tekstschrijver Jan Devos (ook echtgenoot van Coomans) groeide uit tot een cultband en terecht. Voor de naamloze debuutplaat wordt nu tot 175 euro neergeteld.

Wie de nummers van toen hoort, staat versteld van de eigentijdse, indringende teksten en herkent in de muziek meteen de voedingsbodem waar later Eefje De Visser, Spinvis, Mira en aanverwanten op gedijden. En wie niet geraakt wordt door de stem van Vera Coomans, is van binnen dood. Zij is, zoals Jan Delvaux zegt: "de Marianne Faithfull van Vlaanderen".

En nu, veertig jaar na de eerste single, Witte Nachten (ondertussen een echte klassieker), komt er een nieuwe plaat. Die wordt vandaag aangekondigd door Ronquières naar het bekende hellend vlak.

De motor van de heropstanding van Madou is Thomas Devos. Zoon van Jan en Vera en muzikaal bekend van rumplestitchkin en Tommigun. Hij bracht vers materiaal aan dat het vuur liet heropflakkeren en maakte nieuwe arrangementen voor oude songs. Hij assisteerde bovendien Peter Van Laerhoven (Woven Hand, Fien Troch) bij de opname en de mix. Ook Louis Van de Leest, zoon van Wiet, werkt mee. Hij bedacht eerder muziek voor ‘Hotel Impala’ (2007) van Baloji en maakt eclectische beats met MonkeyRobot.

Ronquières klinkt dan ook heel eigentijds, ook al zijn de muzikanten van toen allemaal veertig jaar ouder. De stem van Coomans heeft gelukkig nog niets aan kracht verloren en de band speelt nog altijd een verleidelijk spel met licht en donker. Zo is de muziek monter en in de clip blikkert de zon in de spaken van de fiets van Coomans, maar de tekst gaat wel over iemand die een eind aan zijn / haar leven maakt.

Niets nieuws onder de zon dus, want Devos behandelde altijd al donkere thema’s als huiselijk geweld. alcoholverslaving, (zelf)moord en verkrachting. En ook al kreeg de muziek een moderne boost, toch blijft Madou ook anno 2021 heel herkenbaar klinken. De strijkersarrangementen zijn geweldig en de Wurlitzer stuwt de band nog altijd vooruit. Madou is nu al de traktatie van deze #WeekvandeBelgischeMuziek en zelfs van het jaar!