#LudosSeventiesPlaatjes - The Police - Bring On the Night (1979)
In een oude Humo van eind 1979 werd een aantal prominente rockers uit eigen land - toen hanteerde men nog niet de gruwelijke afkorting BV - gevraagd naar de favoriete platen van het afgelopen decennium (1970-1980). The Kids-frontman Ludo Mariman had er tien, die ook wij vandaag nog lusten.
Ik durf te betwijfelen of 'Regatta de Blanc' vandaag nog op nummer twee zou figureren bij Ludo Mariman. Machtig plaatje gebleven, daar niet van, maar de scherpe kleuren waarmee Sting The Police destijds beschilderde, hebben door zijn bijzondere ego en muzikale strapatsen sindsdien iets van hun glans verloren. Best spijtig dat je in de diverse, vermaledijde top honderds aller tijden, zowel op singlevlak als op lp-vlak, vaak met een vergrootglas moet zoeken naar The Police. Ze verdienen eigenlijk zoveel meer.
Maar in dit lijstje staat hij wel prominent te blinken en met de oren van een leek, voor zover dat nog kan, beklijft hij nog altijd. Je kan op YouTube ook de beelden nog terugzien van Pinkpop 1979, toen The Police stoomde als een eersteklas locomotief en door iedereen tot een heel eind achter de P.A. zeer luid werd toegejuicht. Ze waren “hot” en hoe ze ook improviseerden, alles lukte!
Wij kiezen vandaag voor het grandioze Bring On The Night, één van de weinige Police-nummers die Sting ook van harte meenam in de solocarrière en diverse malen van nieuwe arrangementen voorzag. Niet kapot te krijgen dus! Geschreven door Sting en drummer Stewart Copeland en terecht beschouwd als één van de strafste Police-songs. Sting leende de tekst van Carrion Prince (O Ye Of Little Hope) van Last Exit, de jazzgroep die hij voor The Police leidde. En op zijn beurt had hij de tweede lijn van de song "When the evening spreads itself against the sky", geleend van T.S. Eliots gedicht uit 1920: The Love Song Of J. Alfred Prufrock. Hij voegde er achteraf fijntjes aan toe, toen hij betrapt werd op zijn citaat: "What is it Eliot said? 'Bad poets borrow, good poets steal'?"
Maar wat T.S. Eliot eigenlijk zei in zijn collectie van essays in 1920, 'The Sacred Wood', was: "One of the surest of tests is the way in which a poet borrows. Immature poets imitate; mature poets steal; bad poets deface what they take, and good poets make it into something better, or at least something different. The good poet welds his theft into a whole of feeling which is unique, utterly different from that from which it was torn; the bad poet throws it into something which has no cohesion." Een gratis lesje Engelse literatuur erbovenop.
Mogen we tenslotte ook nog even de schijnwerper richten op gitarist Andy Summers, die achter de brede rug van Sting altijd opnieuw behoorlijk briljant de straffe songs van Sting meesterlijk en als geen ander insnaarde.