#LudosSeventiesPlaatjes - The Kinks – The Hard Way (1975)

In een oude Humo van eind 1979 werd een aantal prominente rockers uit eigen land - toen hanteerde men nog niet de gruwelijke afkorting BV - gevraagd naar de favoriete platen van het afgelopen decennium (1970-1980). The Kids-frontman Ludo Mariman had er tien, die ook wij vandaag nog lusten. 

Deze zie je zelden nog in een lp-lijst verschijnen. Onterecht worden The Kinks al te vaak als een singlesgroep beschouwd, terwijl ze toch een hele rits classic albums afleverden, maar de perceptie van de zogeheten kenners neemt soms vreemde bochten.

'Schoolboys In Disgrace' is een straffe plaat, die wel door meer belrockers gesmaakt werd, want ook De Kreuners voerden deze Kinks-plaat hoog in het vaandel. Ze vertaalden The Hard Way dan ook naar De Lamp op de debuut-lp ''s Nachts Kouder Dan Buiten'. En ze deden dat met brio. Live - zelf gezien en gehoord - was het zelfs één van de smaakmakers in de setlist. De eerste plaat, die de Kreuners-voorman ooit kocht, was 'You Really Got Me'. "Maar eigenlijk ben ik fan van het hele oeuvre van die groep”, aldus nog Grootaers.

'The Hard Way' is een striemende aanklacht tegen het onderwijs dat hem had uitgespuwd: “No matter what I do or say / You're much too dumb to educate”. Hij neemt de rol van Big Brother Ray op zich, die meedogenloos fileert en hij spaart geenszins de harde straf en de vernietiging van het zelfbeeld. Geïnspireerd door een waargebeurd incident, waarbij zijn broer en gitarist Dave Davies met een stok geslagen en uit school gezet werd, de William Grimshaw Secondary Modern School in Muswell Hill.

In die tijd traden The Kinks ook in schooluniform op om 'Schoolboys In Disgrace' te spelen (Eat that, Angus Young!). 'The Hard Way' zou ook één van de toppers worden op de live-plaat 'One For The Road' uit 1980.