#LudosSeventiesPlaatjes - Lou Reed – White Light, White Heat (1974)
In een oude Humo van eind 1979 werd een aantal prominente rockers uit eigen land - toen hanteerde men nog niet de gruwelijke afkorting BV - gevraagd naar de favoriete platen van het afgelopen decennium (1970-1980). The Kids-frontman Ludo Mariman had er tien, die ook wij vandaag nog lusten.
Je hebt zo van die artiesten die verscheidene generaties overspannen en die net zo goed de soixante-huiter, de progrocker als de punkrocker bij de auditieve lurven wisten te pakken. Zo eentje is onze favoriete New Yorker Lewis Allan Reed aka Lou Reed.
Zijn live plaat 'Rock ‘n’ Roll Animal' is één van die mythische albums, opgenomen op 21 december 1973 (niet dat er veel kerstsfeer mee gemoeid was) in de Academy of Music in de Big Apple en voor de vijf, live wijd uitgesponnen songs (waarvan vier vijfde uit de Velvet Underground-periode stamt) was hij in het beste gezelschap met de kerngroep van Alice Cooper: Pentti Glan op drums, Prakash John op bas en vooral Dick Wagner en Steve Hunter op gitaren die in spannende gitaarduels tegen elkaar tekeer gingen.
De plaat was een zogenaamde “slow burner”, geen instant toptiennotering, maar hij verbleef meer dan achtentwintig weken in de lp-lijsten om daarna de reputatie van Classic Live Album te krijgen, dat altijd maar is blijven verkopen. Terecht. Paul Nelson van Rolling Stone omschreef het als volgt: “As it happens, I had seen Reed and a mediocre pickup band at Lincoln Center some months earlier in his first New York non-Velvets appearance and he was tragic in every sense of the word. So, at the Academy, I didn't expect much and when his new band came out and began to play spectacular, even majestic, rock & roll, management's strategy for the evening became clear: elevate the erratic and unstable punkiness of the centerpiece into punchy, swaggering grandeur by using the best arrangements, sound and musicians that money could buy; the trimmings, particularly guitarists Dick Wagner and Steve Hunter, were awesome enough so that if Reed were merely competent, the concert would be a success.”
White light, White Heat was oorspronkelijk van de gelijknamige Velvet-plaat uit 1967 waarin het gebruik van amfetamines verheerlijkt wordt en waarin geluidsmatig ruim met distortion en feedback gestoeid werd waardoor de plaat nog minder verkocht dan het debuut. Het album 'White Light, White Heat' haalde slechts plekje honderdnegenennegentig in de Billboard Album 200, maar zoals de legende het voorschrijft, stichtte iedere koper van de plaat een eigen groep en is er ook hier sprake van een slow burner die vandaag de dag nog aan jonge mensen over de toonbank gaat.