#LudosSeventiesPlaatjes - Bruce Springsteen - Meeting Across The River

In een oude Humo van eind 1979 werd een aantal prominente rockers uit eigen land - toen hanteerde men nog niet de gruwelijke afkorting BV - gevraagd naar de favoriete platen van het afgelopen decennium (1970-1980). The Kids-frontman Ludo Mariman had er tien, die ook wij vandaag nog lusten. 

Wij moeten toegeven: wij zijn een late liefhebber, want pas met het vijfde en zesde plaatje ('The River' uit 1980 en vooral het Spartaanse 'Nebraska' uit 1982) werden wij over de streep getrokken en vielen we voor de epische oerkracht die hij met zijn eigenzinnige mix van Roy Orbison, Bob Dylan, Phil Spector en eigen bloed, zweet en tranen wist te bereiken. En toen we geboeid gingen teruggraven, botsten we op het mythische 'Born To Run' uit 1975, dat in Amerika ontvangen werd als “de toekomst van rock ‘n’ roll” (zoals Jon Landau plechtig had gedeclameerd, zoals een goede manager dat hoort te doen), maar op het Europese vasteland waren we toch wat voorzichtiger met dat soort grootspraak.

Zijn derde en zogenaamde "make or break"-plaat werd met een gigantisch budget in de Record Plant in New York nauwgezet, maniakaal en minitieus in elkaar gezet met de hulp van de beste, meest hondstrouwe backinggroep ever: The E Street Band. Het is een soort van vaarwel aan een geromantiseerd teenage angst-straatleven. Onbescheiden en onbeschaamd bedoeld als ultiem meesterwerk, waarbij de grootsheid in elke seconde ook geluidsmatig moest doorklinken. Sommigen noemen dat bombastisch, maar op ‘Born to Run’ werkt het tot in de perfectie.

En dan vallen wij ook nog net voor het meest verstilde, stemmige nummer van de plaat, Meeting Across the River, waarin hij de geest tracht te doorgronden van iemand die compleet aan de grond zit, een kleine crimineel in een groot net van problemen. De spookachtige jazztrompet is van de lippen van Randy Brecker, voorheen actief bij Blood Sweat & Tears en bij de eigen Brecker Brothers. Nog vermeldenswaard is de contrabas, gespeeld door Richard Davis, die ook de zware snaren beroerde op 'Astral Weeks' van Van Morrison. Als je bas speelt op dit soort klassieker, weet je dat je niet slecht bezig bent.