#Lollapalooza91 - Siouxsie And The Banshees - Spellbound (1981)

Lollapalooza is een jaarlijks Amerikaans muziekfestival voor heavy metal-, alternatieve rock-, punk- en hiphopbands, dans, komedie en ambachtelijke kraampjes. Er is ook plaats voor politieke groepen. Na een rondreizend bestaan gaat het sinds 2005 jaarlijks door in het Grant Park in Chicago. Wij focussen een weekje op de oer-Lollapalooza uit 1991.

Vreemde eend in de bijt en enige Britse vertegenwoordiger op de oerapalooza. Siouxsie Sioux: “Right up until almost the first show, everybody was really nervous about whether it was going to be succesful, whether the bands would even get on with each other. It was a bit of a risk but as soon as it started off it was obvious that is was going to sell out and it was really exciting. The first bill was a lot more diverse than the later ones. I mean you had Ice-t, Butthole Surfers, us, Living Colour. Yet everyone got on backstage, it was sort of like a travelling circus.”

Over naar Spellbound, wellicht één van de meest opwindende postpunksingles ooit en opener van de vierde lp 'Juju' (genoemd naar volksmagie uit West-Afrika). Terwijl gitarist John McGeoch de spanning op de twaalfsnarige akoestische gitaar versterkt, zingt Sioux raadselachtige teksten over een mysterieuze kracht die haar plaagt met auditieve en visuele hallucinaties.

Met de tegenovergestelde benadering van de in de studio geboren voorganger van het album, het felgekleurde 'Kaleidoscope' , nam de band een maand vrij van touren om 'Juju' op te nemen, een verzameling donkere nummers die ze onderweg perfectioneerden. "Als het album als één geheel klinkt, komt dat omdat het op die manier is voorbereid", legde bassist Steven Severin uit, voorafgaand aan de heruitgave van het album in 2006. "Er werd rigoureus gerepeteerd en gespeeld."

Terwijl 'Kaleidoscope' door nieuwigheden en geluiden dwarrelde, volgde 'Juju' een enkele donkere draad. Severin vervolgde: "Het was de eerste keer dat we - bij gebrek aan een beter woord - een conceptalbum maakten. Het putte uit donkere elementen. Het was niet vooraf gepland, maar we zagen een rode draad door de nummers lopen, bijna een verhaal. Het Afrikaanse beeld op de omslag, dat we vonden in het Horniman Museum in Forest Hill, was het uitgangspunt voor veel van de beelden".

Spellbound is vernoemd naar de psychologische thriller van Alfred Hitchcock uit 1945 over een amnesiepatiënt (Gregory Peck) die wordt beschuldigd van moord. Volgens Severin namen de Banshees een voorbeeld aan The Stones, toen ze het album aan het samenstellen waren. "McGeoch en ik spraken veel over The Rolling Stones uit het tijdperk van 'Their Satanic Majesties Request' uit 1967, terwijl we aan 'Juju' werkten ", herinnert hij zich. "We gingen ons niet noodzakelijkerwijs verkleden in capes en puntige hoeden, maar we wilden dat "Stones of Small Faces go psych"-gevoel."

McGeoch, die nog steeds lid was van Magazine, toen hij voor het eerst de studio inging met The Banshees in 1980, werd door Mojo beoordeeld als één van de honderd grootste gitaristen aller tijden voor het inventieve gitaarwerk op Spellbound. In de BBC-documentaire 'The John McGeoch Story' (2008) ging Johnny Marr van The Smiths in op McGeochs iconische spel op de track en zei: "Het is zo slim... Op drie manieren valt hij het aan. Hij heeft het geluid van een twaalfsnarige akoestische, wat geweldig is en dat je niet echt veel op platen hoorde. En dan heeft hij iets heel goeds wat erg on-rock-'n-roll was. En dit eigenlijke deuntje, dat hij speelt, is echt behoorlijk mysterieus".