#Lollapalooza91 - Living Colour - Cult Of Personality (1988)
Lollapalooza is een jaarlijks Amerikaans muziekfestival voor heavy metal-, alternatieve rock-, punk- en hiphopbands, dans, komedie en ambachtelijke kraampjes. Er is ook plaats voor politieke groepen. Na een rondreizend bestaan gaat het sinds 2005 jaarlijks door in het Grant Park in Chicago. Wij focussen een weekje op de oer-Lollapalooza uit 1991.
Lollapalooza ’91 trok bijna een half miljoen mensen aan, gespreid over eenentwintig steden, en transformeerde het zomerconcertseizoen en de business volledig. Gitarist Vernon Reid van Living Colour heeft levendige en mooie herinneringen aan de eerste Lollapalooza met een enorme diversiteit, die op een middag slingerde van Rollins over Living Colour en Body Count naar Gibby Haynes en Butthole Surfers, die het publiek elke dag groette, opgedirkt als een huisvrouw, terwijl hij met een heuse shotgun in de lucht schoot. Vernon Reid: “One day I said, ‘Yo, man, are you shooting blanks?’He had a twinkle in his eye.”
Ook de s&m-scenes tijdens een tourparty in Texas blijven hem bij: “You’d never think such things went on in God’s country. It’s very rare to have a tour party culminate in public floggings. I really believe Lollapalooza was the beginning of extreme body art. Piercing started to go mainstream with that tour. Think about this: It starts with Lollapalooza and ends up with Scary Spice with a pierced tongue.”
Maar ondanks de algemene sfeer van kameraderie was er toch ook enige animositeit. Bijvoorbeeld tussen Living Colour en de clan van Ice-T's Body Count: “There was a vibe from them sometimes that we were soft or something. Because we were in this weird middle area, between the mainstream and the alternative, we were outsiders. And Body Count, in their own way, were really outsiders.”
Over naar sleutelnummer Cult Of Personality waarin de persoonlijkheidscultus van de Amerikaanse president Ronald Reagan in zijn laatste ambtsjaar in 1988 wordt gehekeld met citaten van Malcolm X en John F. Kennedy. Citaten van mannen die werden vermoord. Het grootste deel van het lied lijkt afgoderij aan de kaak te stellen, maar er is één strofe met de regel: "A leader speaks, that leader dies." Living Colour lijkt ook geen onderscheid te maken tussen goed en kwaad, aangezien elke keer dat ze een held noemen, ze hem koppelen aan een vijand: Mussolini en Kennedy; Stalin en Ghandi.
De laatste woorden van de song zijn: “The only thing we have to fear is fear itself”, een citaat uit de eerste inaugurele rede van Franklin D. Roosevelt op 4 maart 1933. Roosevelt gebruikte de toespraak om het "New Deal"-programma aan te kondigen en de burgers van de Verenigde Staten aan te moedigen de economische problemen te overwinnen, toen ze uit de depressie kwamen.
Living Colour heeft geen standaardmethode voor het schrijven van liedjes, maar gitarist Vernon Reid heeft er meestal wel de hand in. Dit nummer is een groepscompositie van William Calhoun, Corey Glover en Muzz Skillings samen met Reid op de track. Lang voordat ze het opnamen, voerde de band dit nummer live uit. Het was tijdens die optredens dat ze op het idee kwamen om toespraken in het nummer op te nemen, aangezien Corey Glover soms het gedeelte "Ask not what you can do for your country", toevoegde, als ze het speelden.