#LiveBovenStudio - Kiss - Deuce (1975)
Live versies die je prefereert boven de studioversie. Vaak komt het niet voor, maar het gebeurt. Live geeft uiteindelijk altijd weer een ietsje andere dynamiek en sommige nummers varen daar wel bij.
Hopla, nog een hardrockgroep die vanuit de live reputatie en de daarbij horende live lp’s de great leap forward maakte. Want de drie eerste platen uit 1974 en 1975, 'Kiss', 'Hotter Than Hell' en 'Dressed To Kill' genereerden dan wel een aardige cultfollowing, commercieel gezien was het een mager beestje.
Zanger-gitarist Paul Stanley wijtte het deels aan de zwakke klank die ze in de studio meekregen. Hij wist hoe ze live klinken: "I never thought any of our first three albums captured the intensity of what the band was going for or was. And it was a problem because people would come to see us and many of them weren't buying our albums." De live reputatie was zelfs dusdanig gekend en gevreesd dat ze vaak door de hoofdact van de affiche werden geweerd, omdat ze schuwden na de verschroeiende show van Kiss te spelen (Argent, Black Sabbath en Savoy Brown).
Bij wijze van wanhoopspoging overwoog platenfirma Cassablanca Records een live lp, want een live opname was aanzienlijk goedkoper dan nieuwe studiotijd en Kiss kon gaan voor de dynamische sound die hen het beste lag: live! Kissmanager Bill Aucoin financierde uit eigen zak de 'Dressed To Kill'-tour, een forse 300.000 dollar, aangezien de platenfirma geen fondsen meer had.
Ondanks negatieve perskritieken ("Awful, criminally repetitive, thuddingly momotonous and mildly entertaining for about ten minutes" (Rolling Stone)), oordeelde het publiek en de geschiedenis anders: Honderdentien weken resideerde de plaat in de Billboard 200 albumlijst en datzelfde Rolling Stone plaatst de plaat op nummer honderdnegenenvijftig in de vijfhonderd greatest albums of all time. Veel muzikanten beschouwen het als één van de earopeners, getuige Soundgarden-gitarist Kim Thayill: "'Alive!' was the first album I ever bought and I wasn't alone: you can hear their influence all over metal and punk." (Guitar World in 1992).
We kiezen voor Deuce waarover bassist Gene Simmons: "Deuce was written in my head on a bus. I heard the lick, the riff, the melody, the whole thing. Deuce was written on a bass. It was a very linear song. As soon as the riff came, the first verse came, then I wrote the bridge, and then I wrote the chorus. We arranged it right on the spot and knew that it would be a staple for years. In fact, when we first went on tour with our first record, it was the opening song of the show and we would come back for encores and not have any songs left and do Deuce again. Then if we got a second encore we would do Deuce again. Lyrically, I had no idea what I was talking about. Sometimes stuff means a lot, sometimes it means nothing."
Kleine opmerking in de marge en iets wat niet vaak toegegeven wordt door vele groepen, maar de plaat is live en in de studio opgenomen. Alle foutjes en door het publiek onverstaanbare delen werden overgedaan in de studio. Het totaal is uit vijf concerten opgenomen: in Cleveland, Detroit, twee keer in Davenport en één keer in Wildwood. Na 'Alive!' werd het publiek van Kiss aanzienlijk groter en werden de vorige albums ook beter verkocht. Paul Stanley zei over een concert in Ohio: "Het zat helemaal vol. Ik bedoel: je kon er echt helemaal niemand meer bij proppen".