#LiveBovenStudio - Johnny Cash - Folsom Prison Blues (1968)

Live versies die je prefereert boven de studioversie. Vaak komt het niet voor, maar het gebeurt. Live geeft uiteindelijk altijd weer een ietsje andere dynamiek en sommige nummers varen daar wel bij. 

Eén van de zogeheten "signature songs" van de man in black, Johnny Cash. Oorspronkelijk opgenomen in 1955 en twee jaar later ook op debuutplaat 'Johnny Cash With His Hot And Blue Guitar'. Het nummer zou pas echt gaan renderen tien jaar later, toen het onderdeel werd van de liveplaat 'At Folsom Prison' in 1968. Toen werd het wel een nummer één in de countrylijst en werd het een topveertighit in de US Billboard Hot 100. Hij kreeg er zelfs een Grammy Award voor "beste country vocal performance" voor.

Opgenomen in januari 1968 als onderdeel van een gevangenisprogramma dat twee shows van Johnny Cash betrof, eentje om 09u40 ’s morgens en eentje om 12u40 's middags. Het resultaat was de zevenentwintigste langspeler van Cash en één van zijn allerbeste.

Al van bij de opener, dit Folsom Prison Blues zijn de aanmoedigingen van het gevangenisheir bij de gortdroge aankondiging “Hello, I’m Johnny Cash”, de perfecte inleiding voor een dolle trip waarbij de energie alle kanten op botst. Cash deed dit wel vaker en wist perfect in te spelen op "zijn" publiek. Het gejuich bij de lijn “I shot a man in Reno / just to watch him die”, is op zijn minst gezegd bevreemdend, maar wat kan je in zulke situaties met een doelpubliek als dit verwachten.

'Folsom Prison Blues' combineert elementen uit twee populaire onderwerpen binnen de folkmuziek: een treinrit en de gevangenis. Elementen, die Cash allebei bleef gebruiken doorheen zijn carrière. Cash haalde inspiratie voor het nummer uit de film 'Inside The Walls Of Folsom Prison' uit 1951, terwijl hij in Landsberg (West-Duitsland) in de United States Air Force diende. De regel "I shot a man in Reno / just to watch him die" (ik schoot een man in Reno neer, alleen maar om hem te zien sterven) legde hij als volgt uit: "Ik zat met de pen in mijn hand, probeerde te bedenken wat de ergste reden zou zijn waarom iemand een ander zou vermoorden, en dat kwam in mij op."

De melodie van het nummer is geïnspireerd door het conceptalbum 'Seven Dreams' van Gordon Jenkins uit 1953, met name het nummer Crescent City Blues. Jenkins stond oorspronkelijk niet op de hoes van 'Folsom Prison Blues' vermeld, maar nadat het nummer aan het begin van de jaren zeventig populair werd, moest Cash ongeveer 75.000 dollar betalen aan Jenkins na een rechtszaak.

Tijdens de studio-opname had Cash, zoals bij de meeste opnames aan het begin van zijn carrière, geen drummer, en bootste hij het geluid van een kleine trom na door een stukje papier tussen de snaren van zijn gitaar te stoppen en hierop te tokkelen. Het nummer werd aan het einde van 1955 uitgebracht op single, met als B-kant So Doggone Lonesome (een opname uit dezelfde sessie als Folsom Prison Blues) en bereikte de vierde plaats in de Amerikaanse countrylijsten.

Op 13 januari 1968 trad Cash dus daadwerkelijk op in de Folsom State Prison. Deze live versie werd meer up-tempo gespeeld dan de studioversie van het nummer. En het werkt(e).