Live albums, de lockdown-fopspeen (4)
Hier zitten we weer. Opnieuw in lockdown. Alweer geen concerten. Ondanks alle maatregelen die de zalen en organisatoren hadden genomen. Maar goed: het is zoals het is. Tijd om deze rubriek dus nieuw leven in te blazen. Maar deze keer houden we het Belgisch.
Arno - ‘En Concert (A La Française)’
Hij werd onlangs gehuldigd in Brussel. En het ziet er naar uit dat geen ziekte hem klein krijgt. Hoewel we zijn optredens de laatste jaren iets te veel van “patatten met saucissen” vonden, blijft deze liveplaat hoog staan op ons lijstje met beste Belgische platen. De ingetogen, ontroerende versie van Les Yeux De Ma Mère is wellicht gekend, maar alles van de oerschreeuw aan het begin van Depuis Ce Jour-Là over de kant noch wal rakende vertellementen en de interpretaties van zowel de eigen sterkste songs als die van Brel en Ferré, zijn het (her)ontdekken waard. De set eindigt naar gewoonte wel met grote cymbaalslagen, maar dit blijft een heel uitgebalanceerde plaat van een performer die op dat moment de perfecte balans tussen zwans en emotie had gevonden.
Derek & The Dirt - ‘Fourplay’
Ze zijn helaas wat in de nevelen der tijd verdwenen, tenzij je in Gent woont. Wie dit album opsnort, zal meteen snappen dat deze lerenbottenrockers toch iets meer aandacht verdienen in die voorspelbare Belpopplaylists van hersendode radioprogrammeurs. Run, Love’s Exaltation en Live To Ride zijn melodieën die zich in je geheugen nestelen, maar vooral de prachtige ballad Oh By The Way verdient een ereplaats in elke afspeellijst.
Roland - ’20 Years ! – Live’
Nog in het Gentse manifesteert deze zich nogal eens. En bij afwezigheid van de man zelve circuleren er nog voldoende lofgedichten op de jaren dat hij met de Centimeters, RvhG’s groep, op toer en zwier ging. Rond die periode, medio jaren tachtig, situeert zich deze live-opname van op de Gentse Feesten. Jammer dat een elpee, zoals dat toen heette, zich beperkt tot pakweg drie kwartier, want we hadden graag alle ongein tussendoor ook gehoord. Desalniettemin een goede samenvatting van een pompend bluesconcert. Voor wie deze winter toch eens met een pint in een plastic bekertje in de hand in de tuin wil gaan staan met het volume op tien.
Frans Joseph Goof - 'Niet Eindeloos Genoeg’
Niet zozeer in het Gentse maar wel in de obscuriteit bevindt zich deze man. Zijn liveplaat verscheen in 2012, maar behelst een concert uit 1998. Met weerhakenballads als Niet Gemaakt Voor Dit en Nachtelijk Probleem, door het Bijval Ensemble van kabaal voorziene “post-agrarische punk” (Ik Leef Nog), drinkliederen (Drink, Zwijg Of Ga Naar Huis, Beterdadan) en de tienminutenplusjams Een Wilde Nacht en De Gele Zaal bevolken een enorm gevarieerde plaat die zich niet naar de achtergrond laat terugdraaien.
Wim Mertens - ‘Years Without History Vol.1-6’
Als u zin heeft om eens een baaldag te nemen en er eens goed voor te gaan zitten is deze een goede compagnon. Voor wie nog in fysieke dragers gelooft, is het een box met zes cd’s met telkens een concert uit een andere zaal en met wisselende bezetting. ‘In The Absence Of Hindrance’ beperkt zich tot Mertens’ piano en stem, bij ‘Moins De Mètre, Assez De Rythme’ komt daar nog een klarinet bij, op ‘With No Need For Seeds’ wordt een kwartet aangevuld met een zeskoppig koor, en de andere twee cd’s worden door een kwintet bevolkt. Dat biedt voldoende variatie om het allemaal achter elkaar te beluisteren. Dan heeft u uw dosis Mertens alvast weer gehad voor een tijdje.