Live albums, de lockdown-fopspeen (3)

We vertellen u vast niets nieuws als we zeggen dat het nog wel even wachten zal zijn op "echte" concerten. Je weet wel, van het soort waarvan je de adem van je achterbuur in je nek voelt en je moet opletten voor de laars van de over je hoofd zwevende crowdsurfer. Dan maar elders soelaas zoeken. In live albums bijvoorbeeld. Wij vroegen de redactie om hun favoriete live album. (svs) kon zich onmogelijk bedwingen en beperken tot maar één album, maar ging meteen voor de volle buit.

Willem Vermandere - 'Een Avond In Brussel'

De man die nog steeds hetzelfde klinkt en even oud lijkt als veertig jaar geleden blaast dit jaar tachtig kaarsjes uit. En eens het weer toegelaten is, raden wij u een optreden van hem aan als loutering voor de ziel. Willem Vermandere leerde ons ooit dat “geestig” - enfin, “hiësteh” - ook kan betekenen: “van ziel en geest, voorzien”. Dat geldt zeker voor zijn optreden in Brussel van vele, vele jaren geleden. Een artiest met onverminderde zeggingskracht, die bewijst dat volkse poëzie ook echt kunst kan zijn en dat bindteksten verhalen mogen worden. Een degustatie waard. Gebenedijd.

Neil Young & Crazy Horse - 'Crazy Horse At The Fillmore 1970' 

Ronkende gitaren zijn uit de mode blijkbaar, maar voor een paar schreeuwende humbuckers of een blinkende Gretsch smelt ons hart nog steeds, vooral als Neil Young er quasi-achteloos solo’s uit weet te toveren als in Down By The River en Cowgirl In The Sand. Goed, ome Neil speelt die solo’s van eertijds nog noot per noot na, wat wel te denken geeft in hoeverre dit allemaal uit de losse pols is. Doe dan voorlopig maar even alsof het wel zo is en draai deze plaat een paar honderd keren van voor naar achter en terug.

Bruce Springsteen & The E Street Band - ‘Hammersmith Odeon London ‘75’

Als een puberaal popcornpopzangeresje als Billie Eilish door groot en klein tot “talent van haar generatie” wordt gebombardeerd, stellen we ons oprecht de vraag of we volkomen doof en muzikaal apatisch geworden zijn. Of dat er met de wereld iets scheelt. En hoe meer Bruce Springsteen zingt als een hillbilly met een ontwrichte kaak die cowboypastiches brengt met een circusgroepje, hoe meer we er zeker van zijn dat het niet aan ons ligt. Qua liveplaten wordt Springsteen alom geprezen voor zijn vijfdubbele livebox ‘1975-85’, maar de versie van Lost In The Flood op het veel later uitgebrachte ‘Hammersmith Odeon London ‘75’ bevestigt maar één ding: dat Springsteen ooit tot “nieuwe Dylan” werd uitgeroepen was eventjes terecht, dat muziek visies kan oproepen die Lewis Carroll evenaren, dat zangers gospel kunnen prediken met teksten die elke poëzie overstijgen, dat gitaren door zielen kunnen snijden, dat een enkele “HUH” de kracht van een hartaanval kan hebben, dat alles bewijst Springsteen in vier minuten en zesenveertig seconden. Die ene song alleen maakt dit meesterwerk verplichte lectuur.

The Band - 'The Last Waltz'

Moesten wij ooit op een onbewoond eiland stranden, wat gezien het zeikgehalte der mensheid de laatste maanden steeds aanlokkelijker lijkt, is de integrale versie van ‘The Last Waltz’ van The Band (samen met een in dezelfde hoes binnengesmokkelde ‘Kind Of Blue’) de plaat die we bij ons willen hebben. De originele editie telde drie langspelers in een dikpapieren hoes, maar de integrale versie is de versie die u zoekt. Elke artiest die iets betekende tussen de jaren vijftig en zeventig bracht verzengende versies van vaak onverwachte songs. En als u Helpless, Forever Young, It Makes No Difference of zelfs de eeuwig verguisde Neil Diamond met Dry Your Eyes niet kan pruimen, kent u niks van muziek. De bijhorende concertfilm werd geregistreerd door Martin Scorsese, maar Levon Helm zaliger vond nogal bitter dat Robbie Robertson er te veel als leider van dit getalenteerde vijftal uit naar voor kwam. U oordeelt dus beter op basis van de heerlijk bootleg-achtige zwart-witversie. Bij gebrek aan een werkende teletijdmachine is dit het dichtste dat we komen bij ons muzikale walhalla.

John Cale - ‘Fragments Of A Rainy Season’

Wie “liveplaat” zegt zegt “bootleg”. Er staan bij ons – en wellicht verspreid op internet – duizenden uren onofficieel concertmateriaal van hoge kwaliteit. Op één van die bootlegs hoor je John Cale een zenuwinzinking krijgen in Berlijn. Hij goot dit in een officiële release met opnames uit meerdere concerten en bracht - eerlijk gezegd - tien jaar woordelijk dezelfde komedie op de planken. Toch is die ‘Fragments Of A Rainy Season’ de aanschaf waard. Niet alleen omdat er een paar songs in Brussel opgenomen werden, maar ook omdat diegenen die No Sound But The Wind van Editors subliem vinden, ook mogen weten waar ze dit gepikt hebben.

Talk Talk -  ‘London 1986’

Na jaren kluizenaarschap heeft Mark Hollis ons recent verlaten. Such A Shame is dus een meer dan toepasselijke verzuchting. Zelden kwamen de sublieme arrangementen van Talk Talk zo tot uiting als op ‘London 1986’. Echt, dit is studiemateriaal om de deur op slot te zetten en de meest geluidsisolerende koptelefoon op te zetten. Tomorrow Started en Renée zijn wellicht de meest sublieme sfeerstukken uit de jaren tachtig, maar we zetten er ons hebben en houden op dat u tot nog toe de baslijn van It’s My Life geen tweede beluistering waardig achtte. Tot u hier Paul Webbs prestatie hoort. Onvergetelijk.