Live albums, de lockdown-fopspeen (2)

We vertellen u vast niks nieuws als we zeggen dat het nog wel even wachten zal zijn op "echte" concerten. Je weet wel, van het soort waarvan je de adem van je achterbuur in je nek voelt en je moet opletten voor de laars van de over je hoofd zwevende crowdsurfer. Dan maar elders soelaas zoeken. In live albums bijvoorbeeld. Wij vroegen de redactie om hun favoriete live album. En dit is het resultaat.

U2 - 'Under A Blood Red Sky'.

Voor Bono als zelfstandige in bijberoep de honger de wereld uit hielp, eigenhandig de derde wereldoorlog vermeed en ook nog eens de arbeiders van Louis Vuitton een hart onder de peperdure riem stak, was hij gewoon de zanger van een rockbandje. Dat groepje had met 'Boy', 'October' en 'War' drie fenomenale rockplaten gemaakt toen de mini-lp "Under A Blood Red Sky" in twee korte kanten of amper acht songs de live-reputatie naar de huiskamer moest toveren. Als prille tiener klopte alles aan die plaat. Bij elke luisterbeurt keken we uit naar de dag dat we zelf in zo'n massa zouden staan juichen voor een band. Of naar de dag dat we op een show van U2 zelf minutenlang "how long to sing this song", zouden scanderen aan het eind van 40. Dat is intussen allemaal van de bucketlist afgevinkt, maar een keertje per jaar mag 'Under A Blood Red Sky' nog eens onder een nostalgisch glimlachje op de platendraaier. (cd)

Mono - 'Holy Ground: NYC Live With The Wordless Music Orchestra'

De klassieke postrock van het Japanse Mono leent zich als geen ander tot liveshows. Elk nummer is een reis van fluisterende melodieën naar een bulderende geluidsstorm. Mono's aandacht voor detail doet haar, ondanks de genreconformiteit, uitsteken boven andere bands. Op veel manieren vormen de Japanners een goudstandaard voor postrock. Alleen is de emotionele energie, die Mono live kanaliseert, heel moeilijk in opname te vatten. Enter Holy Ground. De band nam in 2010, ter ere van het kristallen jubileum, het Wordless Music Orchestra onder de arm. De opstelling werd versterkt met vierentwintig klassieke muzikanten voor een eenmalig concert. Het geheel werd feilloos geproducet door Matt Bayles (Mastodon, Isis, Pearl Jam). De opname vangt elk detail haarscherp en brengt Mono bijna naar je huiskamer. Als je in je leven één postrockplaat in huis haalt, laat het dan deze zijn. (kv)

The Ramones - 'It's Alive'

De zomer van 1976 was er eentje om niet snel te vergeten. Het was de langste hete zomer van vorige eeuw: bijna veertien dagen met temperaturen van dertig graden of meer. Het was het jaar dat disco in de hitlijsten nog hoogtij vierde met Donna Summer en ABBA, maar uit de onderbuik van de rock-’n-roll kwam een vervaarlijke brul naar boven. De sloebers van The Ramones hadden gehoord dat er in Londen iets broeide en in juli 1976 speelden ze er voor een uitzinnige hoop punkers. Ze verbroederden met leden van The Clash, die hen vertelden dat ze nog niet goed genoeg op hun instrumenten konden spelen om zich aan optreden te wagen. Johnny Ramone repliceerde: “Are you kidding? We can’t play. If you wait until you can play, you’ll be too old to get up there. We stink, really. But it’s great.” De essentie van punk als het ware. Omdat ze in Europa meer publiek trokken dan in het thuisland, kwamen The Ramones in Londen op oudejaarsavond 1977 de eerste live plaat opnemen. De punk was ook in het oude continent ontploft met het debuut van The Damned, The Sex Pistols en The Clash.

En in deze setting smijten ze zich helemaal: luid, snel en ruw, nauwelijks tijd voor een adempauze tussen de nummers: ONE! TWO! THREE! FOUR! En hop, naar het volgende nummer. Achtentwintig (28) Ramones-klassiekers worden er in zo’n vierenvijftig (54) minuten doorgejaagd. Want inderdaad: mooie liedjes hoeven niet lang te duren! Wisten wij veel toen dat deze snelheidsrecords later door henzelf nog scherper gesteld zouden worden. Fast en loud waren voor Ramones geen loze woorden. ‘Its Alive’ is misschien wel de beste punkplaat (en al helemaal zeker één van de beste live platen) ooit. Het is een ideale mix van ruige snedige rock-’n-punk met cartooneske en absurde lyrics over rondhangen op het strand (met Sheena, Judy en Suzy) in de Californische zon met lijmsnuivende jongeren en de geneugten van elektroshock-therapie. “Chewin' out a rhythm on my bubble gum / The sun is out and I want some!” Laat die hittegolf van 2020 maar komen. (tt)

Iron Maiden – 'Live After Death'

"Scream for me, Long Beach!" 'Live After Death', dat is een van de beste live acts van deze planeet op het hoogtepunt van haar kunnen. Opgenomen tijdens de concerten van de band in de Long Beach Arena tijdens de World Slavery Tour en een absolute adrenalinekick vanaf de eerste woorden van de legendarische speech van Winston Churchill, waarna Aces High compleet losbarst. Hoogtepunten volgen elkaar in sneltempo op, maar de absolute climax is ongetwijfeld het dertien minuten lange epos Rime Of the Ancient Mariner. Geen wonder dat the Irons in 2008 de tour nog eens overgedaan hebben voor de release van de bijhorende dvd. (nds)

Queen – Live At The Rainbow

Vergeet We Will Rock You, Another One Bites The Dust en andere Radio Gaga's. Queens 'Live At The Rainbow', dat is die band van al die overspeelde nummers op Nostalgie in de beginjaren als rauwe hardrockband, weliswaar alvast met dat theatrale randje. Saai stond toen al niet in het woordenboek van het Britse viertal. Headbangers als Ogre Battle, Son And Daughter en de protothrasher Stone Cold Crazy worden afgewisseld met magistrale composities als White Queen (As it Began), March Of The Black Queen en het al even royale Killer Queen. Over smaken valt niet te discussiëren, pleegt men al eens te zeggen, maar wie na deze schijf Queen nog steeds als jeannettenband omschrijft, heeft het gewoon verkeerd voor. (nds)

Bruce Springsteen - 'The Live Series: Songs Of Summer'

Een epische verzameling van de beste live songs van Springsteen, helemaal in een album gegoten en momenteel enkel beschikbaar als stream. Maar dat maakt het niet minder geschikt voor je barbecue (binnen de bubbel). De verzameling is ontstaan in een poging van The Boss om zijn fans toch enig nieuws te geven in coronatijden. Wat vind ik er zo geweldig aan? Je kan je volledig laten gaan en voelt je helemaal in de sfeer van het publiek. Mijn tip: zet je box/gsm/computer volledig open en gedraag je als een eerste klas groupie. Dan heb je thuis toch ook een beetje een festivalgevoel.