Levin Torn White
Achtergrond
Drie veteranen uit de prog en experimentele jazz maken samen een plaat. Als ze niets meer te bewijzen hebben, kan dat aardig meevallen. Levin, Torn en White spelen relaxed een album vol; neen, niks externe druk. Maar is het relevant?
Tony Levin is natuurlijk de kaalhoofdige goeroe van de bas en de Chapman Stick. Dat laatste is een hybride instrument, zeg maar een kruising tussen gitaar en bas. Er zijn varianten met acht, tien of twaalf snaren. De Stick is gebouwd om op te tappen; je speelt de noten door met de vingertoppen op de snaren te tikken. Hier demonstreert hij nog eens zijn kunnen, waarmee hij echo’s oproept naar zijn werk voor King Crimson en Liquid Tension Experiment (een instrumentaal project dat voor drie vierde uit Dream Theater bestond).
Toen we hoorden dat White ging drummen, dachten we eerst aan Lenny White van de legendarische fusion outfit Return To Forever. Maar het is dus Alan White van Yes. Een minder voor de hand liggende keuze dan pakweg de jazzier klinkende Bill Bruford, en dat hoor je ook. White is in de eerste plaats een rockdrummer, en dat ras plooit zich gemakkelijker terug op de backbeat. Wat niet wegneemt dat White hier meer dan behoorlijk presteert; vergeet niet dat White de percussie deed op Yes’ meest experimentele albums ‘Tales From Topographic Oceans’ en ‘Relayer’.
David Torn is bekender in het jazzmilieu, waar hij een aardige reputatie heeft opgebouwd met zijn “textural events”. Die tovert hij uit zijn synthgitaar; vergelijk het met de soundscapes van Robert Fripp. Torn werkte eerder al samen met Levin en Bruford (de ritmesectie van King Crimson) en met Terry Bozzio.
Maar is dit album met instrumentale vingeroefeningen nu het aanhoren waard? Stel alvast je verwachtingen bij want songs met kop en staart vind je hier niet terug. Conventies worden opzij gezet om nieuwe richtingen in te slaan. Waarom ook niet? Muziek overleeft bij de gratie van vernieuwende ideeën. Hier komen die van producer Scott Schorr, die bereid is zijn huid duur te verkopen om ons van het belang van dit album te overtuigen.
Maar daar zal de afstand in de tijd over moeten gaan. Enkel dan kan men tot een eerlijke kritische evaluatie komen. Alleen zo zal de relevantie aangetoond worden. Speel deze plaat dus met mondjesmaat en oordeel nog eens over een jaar of tien.
‘Levin Torn White’ is verschenen bij Lazy Bones Recordings.
5 oktober 2011