Les Nuits Botanique: Vrouwengeweld

Achtergrond

Onder het thema “Les femmes s’en mêlent” verzamelt de Botanique op 8 en 11 mei een gigantische handtas vol vrouwentalent. Toch zijn dit niet de enige dagen waarop de lippenstift bovengehaald mag worden, want de vrouwen zijn ook deze editie sterk vertegenwoordigd.

Zo trapt de eerste thema-avond af met niemand minder dan Scout Niblett. Deze Britse singer-songwriterin (sic) brengt minimalistische folknummers die je meteen bij de keel grijpen. Met enkel drums of een gitaar en haar stem zorgt deze zangeres voor intimistische pareltjes. In 2007 bracht ze haar vierde langspeler ‘This Fool Can Die Now’ uit, waarop ze onder andere bijgestaan wordt door Bonnie Prince Billy. Scout Niblett staat bekend om de blonde pruik die ze vrijwel elk optreden draagt en om haar intrigerend drumspel, dat ze leerde na een toevallige ontmoeting op een vrij podium (De man in kwestie coverde Beatles-nummers en gebruikte daarbij enkel een drumstel).

Van over de grote plas komt Marissa Nadler overgevlogen. Zij was oorspronkelijk kunstenares maar zocht haar toevlucht tot muziek om haar culturele grenzen te verleggen. De Amerikaanse schrijft melancholische en dromerige folksongs. Haar stem, die vaak door allerlei vervormers wordt verwrongen tijdens de opnames, klinkt vreemd maar intrigerend. Haar nummers zijn melodisch eerder aan de traditionele kant, maar hebben toch een duidelijke moderne inslag door het gebruik van allerlei technische snufjes. In 2007 kwam haar derde album ‘Songs lll: Bird on the Water’ op de markt.

De eerste vrouwenavond wordt afgesloten door de Belgische Auryn. Zij verzorgde enkele jaren geleden al het voorprogramma voor Troy Von Balthazar in de Botanique, op diens eigen verzoek. Haar stem doet naïef aan en klinkt heel breekbaar wanneer ze haar akoestische nummers brengt. Melancholie is Auryn niet vreemd, al deinst ze er ook niet voor terug een elektrische gitaar ter hand te nemen. Momenteel concerteert ze geregeld in Parijs en ook Les Ardentes wist haar te strikken. Eentje om in het oog te houden dus.

In de tweede “Les Femmes”-avond staat Lonely Drifter Karen haar mannetje.  Lonely Drifter is het soloproject van gitariste Tanja Frinta. Sinds haar jeugd is ze al gefascineerd door Weense musicals. Eerst begint ze een indiepopbandje met haar vriendinnen maar op haar twintigste houdt ze dat project voor bekeken. Ze verhuist achtereenvolgens naar Zweden en naar Barcelona. Daar ontmoet ze twee muzikanten waarmee ze muzikaal op dezelfde hoogte zit. Samen brengen zij theatrale en fantasierijke muziek, uitermate geschikt voor dromers en romantici. Soms een kakafonie van klinkende belletjes, soms een melodieuze trip in de geschiedenis naar de spiegelpaleizentijd van kermissen en paardenmolens. Frinta’s nummers zijn niet meteen van de toegankelijkste, maar na enkele luisterbeurten word je willens nillens meegesleept in haar zweverige wereldbeeld.

Niet opgenomen in het “Les femmes”-programma, maar daarom niet minder vrouwelijk, zijn de Ukulele Girls. Het concept is simpel en entertainend: de vier Franse meisjes brengen bekende popsongs van onder andere Elvis en AC/DC die ze begeleiden met hun ukuleles. Waarschijnlijk niet het meest diepgaande concert van het festival, maar toch een aanrader voor wie snakt naar wat lichte ontspanning en humor.

The Dø mag dan niet enkel uit vrouwen bestaan, de Frans-Finse frontvrouw Olivia Bouyssou Merilahti springt er probleemloos uit. Het duo werd ontdekt toen ze de soundtrack maakten voor het Franse ‘L’Empire Des Loups’. In januari 2008 brachten ze hun eerste album ‘A Mouthful’ uit. De combinatie van Olivia’s sensuele stem en gitaarwerk wordt ondersteund door de multi-instrumentatie van Dan Levy. Hun nummers kunnen zowel onder de noemers rock als folk gecatalogeerd worden. Toch weten ze steeds een verrassende wending te geven aan elk nummer.

Onontbeerlijk in deze koffiekrans zijn de zusjes Cassidy van Cocorosie. Ondanks hun opgetekende snorren scoort deze band hoog als sensueelste duo van het festival. Belangrijke kenmerken zijn de lieve stemmetjes, het naïeve voorkomen, de scherpe teksten en het muzikale speelgoed. Sierra neemt de eerder klassieke instrumenten voor haar rekening en is vocaal zeer sterk. Zus Bianca verzorgt de percussie-instrumenten, speelgoedjes en rare stemmetjes. Op hun laatste album ‘The Adventures of Ghosthorse and Stillborn’ wijken ze af van eerder begane paden en is er meer plaats voor hip hop en popinvloeden. Toch weten ze deze genres probleemloos naar hun hand te zetten door er hun typerende Cocorosiestempel op te drukken.

De naam doet anders vermoeden, maar Ideal Husbands bevat geen grammetje testosteron. De band is het project van de Zweedse Sandrine Collard, die zich voornamelijk liet beïnvloeden door de Hawaiiaanse muziek van de jaren zestig. Het eerste album staat bol van de vibrafonen, ukuleles en gitaren. Niet enkel de muziek klinkt retro, ook de jurkjes van de tengere zangeresjes werden zo uit een vintagewinkel geplukt. De zoete stem van Louise Peterhoff werkt perfect bij de, op Ry Cooder gebaseerde, nummers. Charmant!

Het derde album van de Franse Camille werd door de pers zeer lovend ontvangen. Haar vorige plaat, ‘Le Fil’ getiteld, wordt gekenmerkt door een lage aanhoudende noot (“drone” voor de liefhebbers) die steeds als basis van de nummers gebruikt wordt. Het gebeurde niet zelden dat klanten de plaat terug naar de winkel brachten omdat zij dachten dat er iets mis mee was. Het album leverde haar een gouden plaat en de Constantinprijs op. Op haar nieuwste album ‘Music Hole’ werkte ze samen met Jamie Cullum en Sly van Saïan Supa Crew.

Keuze genoeg dus, voor wie het openlijke machismo op het podium kotsbeu is en op zoek is naar wat troost en vrouwelijk charme. Les Nuits Botanique zorgen voor een afwisselende en vaak verrassende programmatie waarin zowel onbekend talent als gevestigde waarden aan bod komen. Wie het hele programma eens van naderbij wil bestuderen kan dat op deze website.