Les Nuits 2021 - de voorpret

Eindelijk is het dan zover: Les Nuits staan voor de deur. Niet dat de nacht anders niet zou vallen, maar deze nachten zijn toch iets mooier, iets sensueler, iets donkerder ook soms. 

This Is The Kit – 8 september – Rotonde

De Britse, in Parijs wonende Kate Stable is de drijvende kracht achter This Is The Kit, maar ze is meer. Noem haar gerust een avonturierster, globetrotter pur sang, verhalenvertelster en gewaardeerde gast op platen van The National, H-Burns, Big Red Machine, Jesca Hoop en vele anderen. Haar roots liggen onmiskenbaar in de folk, maar ze geeft daar wel een eigen, unieke twist aan. Getuige daarvan vijf studioplaten die qua kwaliteit al elke keer crescendo gaan met als hoogtepunt ‘Off Off On’ van eind vorig jaar.

Big Thief mag dan misschien de vaandeldrager zijn van de globale avontuurlijke singer-songwriterszwik, maar This Is The Kit moet daar eigenlijk niet voor onderdoen. Zelfs als ze van thuis uit een live set vertolken, springen de vonken er vanaf. Kijk zelf maar. (ma)

Jozef Van Wissem – 9 september – Rotonde

Rare snuiter of geniaal experimentalist? We zijn er nog niet helemaal uit. Feit is dat de Nederlandse en in Brooklyn residerende luitspeler Jozef Van Wissem internationaal geseind staat omwille van de repetitieve dronemuziek, minimalistische aanpak en uitermate creatieve omgang met tonen en emoties. Momenteel is de man goed aan huis op het Gentse ambient-metal-noiselabel Consouling, maar op diens cv staan tal van releases op Crammed of Sacred Bones.

Wij gingen bijvoorbeeld compleet voor de bijl voor ‘An Attempt To Draw Aside The Veil’, een samenwerking met gitarist Jim Jarmusch: “Zeven tracks lang - niet toevallig een heilig getal - zoekt het tweetal een evenwicht tussen dromerige drones en repetitieve thema’s op de luit. De kracht van minimalisme, het kruispunt tussen klank, muziek, stilte en verbeelding.“

Maar de onder meer met een Cannes Soundtrack Award bekroonde componist en muzikant staat ook in zijn eentje zijn mannetje (ofte luit) en belooft een introverte trip van meditatief herhalende klanken en sferen met een barokke en morbide, zelfs wat satanische ondertoon. In de algemene pers goed voor een etiketje als “beste en bekendste luitspeler ter wereld”. (jg)

Sophia – 11 september – Orangerie

Sophia deed ons al meermaals in de lappenmand belanden na een show. Het hart werd ons uit de borstkast gerukt met The River Song, de zenuweinden blootgelegd met Desert Song No. 2 en de hersenen kookten gaar in de snelkookpan die voorheen gewoon onze hersenpan was dankzij So Slow. Niemand schrijft dan ook zulke mooie, melancholische songs als Robin Proper-Shepard en dat de band ook een stevige Belgische poot heeft, is alleen maar goed voor ons chauvinisme.

Normaal gezien had de band heel de wereld doen verstommen met live uitvoeringen van de in 2020 verschenen plaat ‘Holding On/ Letting Go’, maar u weet waarom dat niet kon doorgaan. Op een kleine show voor Duyster na, was Sophia nergens op een podium in ons land te bespeuren en daar werd de plaat niet gespeeld. We moesten het doen met een livestreamconcertje en een concert op Bruis Festival waar slechts enkele songs uit de recente plaat werden gespeeld. Nu gaan we echter voor de full monty! (ma)

Vox Low – 13 september – Orangerie

Sinner's Day is pas voorbij, maar we lonken al naar een nieuw concert dat de goede oude deprimerende tijd van de late jaren tachtig doet herbeleven. Die belofte komt van Vox Low, een groepje uit Parijs dat in de bio namen als Can en The Fall laat vallen naast die van Ennio Morricone en Andrew Weatherall.

Deze remix van Ivan Smagge geeft een goed idee van waarom dit wel eens het leukste feestje van Les Nuits zou kunnen worden. (kvl)

Chantal Acda – 21 september – Rotonde

Op één of andere manier weet Chantal Acda ons steeds weer te raken. Dat doet ze met haar platen, maar misschien nog meer met haar optredens. Emoties worden tot leven gebracht en je wordt tot tranen toe bewogen. Dat kan ze in haar eentje, maar vooral als ze de band bij zich heeft, slaan die songs onverbiddelijk toe en laten ze je verweesd achter. Als u ook maar iets heeft met het werk van deze dame, dan mag u haar vooral live niet missen.

De Ambassade – 21 september – Orangerie

We maakten hen mee in de club van de Ancienne Belgique en zouden voor geen geld ter wereld nog een concert van De Ambassade willen missen. Ook dit is new wave elektropop, maar van het allerdansbaarste soort. De teksten zijn in het Nederlands, maar voorzien van zoveel reverb dat je er eigenlijk niets van begrijpt. Enkel een refrein misschien, en een slogan: "Geen genade!" (kvl)

Félicia Atkinson – 24 september – Orangerie

Frans componist Félicia Atkinson kampeert op de grens tussen ASMR en soundscapes. Ze maakt, warme, dromerige, kokoneske soundscapes die ze overlaadt met haar fluisterstem. Haar subliem oor voor textuur maakt de klankenwereld bijna tactiel. Je voelt de impact van de plingen en plongen die de songs bevolken. Laatste album 'The Flower And The Vessel' transformeert en bant tegelijkertijd de wereld van de luisteraar. Hoe/of Atkinson dat huzarenstuk live klaarspeelt? Vooralsnog geen idee. Wij zijn alleszins benieuwd.

De wereld van het Brusselse Oï Les Ox ofte Aude Van Wyller is minder rustig. Elementen uit pop en r&b worden uiteengerafeld en terug opgebouwd tot verwrongen, bij wijlen futuristische collages. Dunne spoken worden vervlecht met naïeve synths tot een hyperactieve, door en door Brusselse versie van Visible Cloaks. Gelaagd, slim en interessant.(kv)