Les Nuits 2016: Walen

Achtergrond

Neem de W van Walen hier gerust met een korrel Belgisch zout, want ook de Brusselaars en andere Franstaligen werden hierin toegelaten. Maar het moet tenslotte met een W beginnen. En bij voorkeur geWeldige muziek zijn.

Onze vrouw ter plaatse op de Jaune Orange labelnight zag in 2008 al het potentieel in Dan San en het debuut uit 2010 viel ons ook al op. Toch werden we pas echt wild toen ze twee jaar later hun tweede album ‘Domino’ op de mensheid loslieten. En hoe gaat dat dan met bands van over de taalgrens? Ze krijgen hier weinig of geen weerklank, hoe jubelend de recensies ook mogen zijn. Gelukkig ligt de Botanique in Brussel en mikt de concerttempel ook op onze Franstalige zielsgenoten en mag de band na een relatief lange afwezigheid nog eens opdraven in aanloop naar het volgende album ‘Shelter’, het eerste na ‘Domino’. De plaat werd al voorafgegaan door de indiefolkparel America en er is hoop, want onlangs mocht Dan San eens opdraven bij Studio Brussel. Nog recenter speelden de Waalse Fleet Foxers op Bruxelles Ma Belle een akoestische set. Bekijk hieronder een stukje daarvan.

Twee dames met heel veel verbeelding en nogal wat ervaring in andere bands (Soy Un Caballo, Melon Galia…), dat is Blondy Brownie. Ze hebben zichzelf het ambitieuze plan opgelegd om elke maand een nieuwe song uit te brengen met een nieuwe (mannelijke) gast. Het klinkt allemaal dromerig en erg poppy zonder flauw te worden. Live krijgen ze trouwens versterking van Léo Campbell Algar van Paon. Let vooral op de prachtige stemmen en schrik niet als je plotseling een trombone ziet verschijnen. Maar wees er vooral van overtuigd dat dit duo je liefdevol in de armen zal nemen (en waarschijnlijk niet meer zal loslaten).

Eigenlijk heet ze Kiu Jérôme en is ze slechts voor de helft Belgisch. De andere helft van La Jérôme is geworteld in Haïti. Maar haar muziek is vooral van haarzelf. Na eerst de knepen van het vak te leren bij niemand minder dan Marc Moulin en in allerlei achtergrondkoortjes, is ze nu op eigen houtje aan de verovering van de wereld begonnen. Daarbij maakt ze gebruik van soul, r&b, jazz en een zwoele stem om een eigen cocktail te distilleren. Wie iets heeft met die genres, zal zich ongetwijfeld moeiteloos kunnen terugvinden in de muziek van deze jongedame, die mee op poten werd gezet door Pascal Paulus en bijzonder aanstekelijk klinkt. Nog niet overtuigd, luister hier dan even naar:

Vijf gitaristen op het podium, daar draait Castus de hand niet voor om. Wat dat dan wel moet geven? Niets dat echt voor de hand ligt. Dat staat vast. Het is in elk geval instrumentaal en de gitaar is de hoofdbrok, maar dat had u zelf waarschijnlijk al begrepen. Het heeft iets van postrock, maar neigt evengoed naar de surfrock van Dick Dale. Dit septet heeft in elk geval iets moois gebrouwd met de voor handen zijnde ingrediënten. Neem daar nog bij dat ze ook iemand bij zich hebben, die instaat voor de visuals en je weet waar we naartoe willen.